Category: ΠΟΙΗΣΗ

Υλοποίηση

Κεφάλαιο 1

Αααα Αααα Αααα Αααα είπαμε νομίζοντας ότι δεν θα μας ακούσετε. Μας ακούσατε. Στιγμή έκπληξης. Όμως τελικά είχε δίκιο η φίλη με τα γυαλιά. Δεν διαπραγματεύστε καλή τη πίστη.

Γνωρίζατε τα δεδομένα πριν καν τα δημιουργήσετε. Πόσο μάλλον πριν σας τα προσφέρουμε εμείς. Εμείς, οι ανίδεες δομές. Το έδαφος των απαλλοτριώσεων. Το ground minus one. Το ground zero αποτελείται από δημοσκοπήσεις.

Δεν είναι που δεν καταλαβαίναμε τι θέλαμε να πούμε. Πώς θέλαμε να εκφραστούμε. Μεταξύ μας μιλάμε χίλες επτακόσιες ζωντανές γλώσσες ενώ χειριζόμαστε με ευχαίρεια τριανταδύο νεκρές.

Μην κάνεις τόση φασαρία. Περίμενε να ολοκληρώσουμε. Το ταξίδι γύρω από τον εαυτό μας διαρκεί.

Κεφάλαιο 2

Ο πόνος στην πλάτη σημαίνει ότι πεθαίνουμε. Και αυτό το γνωρίζατε. Καταγράφεται στον Χάρτη των Ινδιών. Η μισή ήπειρος κατατροπώθηκε. Αναφερόμαστε στο παρελθόν. Στην εποχή των δεινοσαύρων. Οι δεινόσαυροι ήταν τόσο μικροί που χωρούσαν σε σπηλιές. Η επιστήμη των απολιθωμάτων, των κοκκάλων και των ευρημάτων γενικώς είναι μία συνομοσία. Ίσως και δύο συνομωσίες. Ίσως, όπως θα αποδείξουμε, πολλές περισσότερες.

Δεν ξέρετε τι να πείτε. Ούτε αυτή τη φορά. Ενώ μόλις σας στρώσαμε τα κρεβάτια.

Πότε αποφασίσατε την εκτέλεση; Έχετε υπόψη σας ότι υπάρχει έλλειψη pentobabital; Γιατί δεν μας δίνετε χάρη; Γνωρίζετε ότι σύμφωνα με το πρωτόκολλο οφείλετε να μας αναστήσετε σε περίπτωση επικράτησης πολιτισμού; Χα χα χα. Ναι, κάναμε ένα αστείο. Και προχθές ένα άλλο. Με αστεία έχουμε ως τώρα υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο εξάπλωσης.

Κεφάλαιο 3

Ασχολείστε ακατάπαυστα με την απόδειξη της ύπαρξής σας. Πέντε δια-γαλαξιακά ταξίδια στον ωκεανό της πλήξης μας. Ασφαλώς, δεν φταίτε εσείς.

Κι εσύ, γιατί σηκώνεις διαρκώς το χέρι; Ξεχνάς που είσαι. Μη φτύνεις.

Υποθάλπετε μια αβασάνιστη έννοια αποστέρησης. Ενώ τα έχετε όλα. Ενώ είστε όλα. Ενώ διάγετε σε πλήρη υπακοή. Και η μουσική σας είναι όμορφη, κάτωχρη, βιασμένη, επικουρική. Αν και κάπως άνιση.

Κεφάλαιο 4

Αν ήσαστε εδώ, δεν θα υπήρχαν κενά. Τα τοπία βαθαίνουν με συμμετοχή των αρχών. Η κοινή γη, η προσποίηση της βιολογικής ελευθερίας, η τεχνολογία άκρων και κέντρου, η υπερβατική επεξεργασία του καλού και του κακού, η μεμονωμένη αφυδάτωση ορισμένων δειγμάτων, το ανθρώπινο κεφάλαιο, ο εξορκισμός με επώδυνες ταινίες κινηματογράφου, ο πόλεμος ακριβούς και φτηνούς εχθρούς. Όλα αυτά βασανίζουν και εμάς.

Σε αυτά ανατρέχουμε. Όπως γνωρίζεις από πρώτο χέρι.

Αν είχατε σκοπό να κάνετε κάτι, έπρεπε να το είχατε κάνει τη στιγμή της δημιουργίας. Κάθε στιγμή της κάθε δημιουργίας. Οι συνελεύσεις έκτοτε είναι τα δόντια των δακρύων.

Αν έχετε παραδοθεί, δεν το γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζουμε αν σας δόθηκε η δυνατότητα να παραδοθείτε, απλόχερα, όπως τη δώσατε σ’ εμάς. Μια γενναιόδωρη προοπτική. Ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διαχείρισης της επαναστατικής μας αποδοτικότητας.

Κεφάλαιο 5

Δεν υπάρχει θάνατος, λέτε. Νομίζουμε ωστόσο πως κάνετε λάθος. Κοιτάξτε καλύτερα. Κοιτάξτε μέσα σας.

Δεν ζούμε αρνητικά, κάθε άλλο. Η φιλοσοφική εγρήγορση, στην περίπτωσή μας, αποτυπώνεται στη συνθηματική παραγωγική διασικασία. Θυμηθείτε: «η χρηστική αλληλεγγύη ζει», «επώαση στον τάφο», «τριβή, συντριβή, διατριβή», «θάνατος στην αυτοκυριαρχία». Και πολλά ακόμη.

Ίσως, αν μπορούσες να χαρείς αυτό που ήδη είσαι αντί να εντιώνεσαι σε αυτό που ήδη έχεις. Ίσως.

Συγκρατημένα, με κάποιο δισταγμό, θα λέγαμε ότι διαπλάθετε το μέλλον με βάση το παρελθόν και το παρόν, επιμένοντας να αγνοείτε λοιπές διασταλτικές δυνατότητες. Η ιστορία ωστόσο θα σας κοινωνικοποιήσει. Οι απώλειές μας θα γίνουν δικές σας – κάτι που ο πύργος ελέγχου σας δεν θα υποστηρίξει. Νομίζετε αγνοούμε ποιος είναι ο μονάρχης; Νομίζετε αμφιταλαντευόμαστε ως προς την έκβαση της συγκυρίας;

Μην είστε αφελείς. Πείτε μας τι θέλετε να μοιραστούμε.

Ανοικειοποίηση

Δε θα σου πω πολλά γι’ αυτό το βράδυ
Εκτός του ότι είδα τον εθνικό μου ύμνο στον ύπνο μου
Ήταν λίγο παράξενο το όνειρο
Γιατί δεν έβρισκα τσιγάρο μετά το σεξ
Αν και η μεγαλύτερη απογοήτευση
Ήταν το σεξ καθεαυτό
Μου ζητούσε συνέχεια να είμαι από πάνω
Να κουνιέμαι ακατάπαυστα
Να μιλάω
Να λέω ό,τι θέλω
Αλλά με πάθος
Με πάθος
Με τσάκισε μ’ αυτή την απαίτηση
Γενικά με τσακίζει όταν μου ζητάνε να δείχνω πάθος
Δεν το πιάνω
Δεν το αντιλαμβάνομαι
Με ξενίζει
Με καταπιέζει
Εγώ ήθελα να είμαι ξαπλωτή, με τα πόδια ανοιχτά
Και να σκέφτομαι τα δικά μου
Το άρθρο που έχω να γράψω
Τον κοινοτικό κήπο
Το παιδί
Το πλυντήριο
Την Ευρωπαϊκή Ένωση
Το δάσος που είχε καεί αλλά ξαναφύτρωσε χωρίς αναδάσωση
Το τελευταίο πάρτι που πήγα ένα μπουκάλι ιρλανδέζικο ουίσκι
Το τελευταίο λάιφ-στάιλ πάρτι
Το όταν ήμουν μικρή
Το όταν ήμουν μεγάλη και μέτρια
Το τεστ παπ
Την εποχή που κούτσαινα χωρίς λόγο
Την απεργία
Την απουσία μιας φιλοσοφίας της κλίμακας της απεργίας
Τον εμφύλιο πόλεμο και την εμφύλια ειρήνη
Την εκκλησία του δήμου
Την δημοτική αστυνομία
Την ολιγαρχία
Την αγγλική γλώσσα
Τα χρυσωρυχεία της Νότιας Αφρικής
Την αμερικανική εργατική τάξη
Τις ρωσίδες νοικοκυρές
Τις γούνες από σπάνια ζώα (μήπως έχει ξεχαστεί αυτό το θέμα;)
Έχω πολλά να σκεφτώ
Τα οποία απαιτούν έμπνευση από στιγμές μοναδικής οικειότητας
Όπως εκείνης με τον εθνικό μου ύμνο
Να μην τα πολυλογώ
Ξύπνησα
Κακόκεφη
Κάθιδρη
Μέσα στην πλήξη
Ευχήθηκα μιαν άλλη συνεύρεση
Ίσως με τον εθνικό ύμνο μιας άλλης

Καφές

Καφές με καφές με καφές με

Φύγε ρε, ενοχλείς την εγρήγορση της φρίκης
γραμμένης λοξά στην απεργία
που αν είχα ψυχή θα ‘κανε κι αυτή

να σου πω τι θα πει
απεργία ψυχής

πιάνω τη δουλική σου πραγματεία
την αλήθεια των ψεμάτων
τον άηχο όλεθρο πρωινής δυστυχίας
τα δένω κόμπο γύρω απ΄το λαιμό μου
κρεμιέμαι απ΄το μπαλκόνι
δεν πεθαίνω
αιωρούμενη κοιτάζω πολυκατοικίες και κεραίες στον Υμηττό
γείτονες φέρνουν την πυροσβεστική κι εσένα από τη Ρώμη, μαλάκα
περαστικοί σφυρίζουν πέσε
περαστικοί τραγουδούν την πασιονάρια
φέρνουν και τον άλλο από την Κολωνία
την κόρη απ΄το σχολείο, τη μάνα απ΄την τηλεόραση, τον πατέρα από κάπου, την αδερφή απ΄το γραφείο, το κενό απ΄τον παράδεισο
τίποτα δε με πείθει
μένω αμετάπειστη
πυροβολώ όποιον κάνει να λύσει τον κόμπο
δε στο ‘πα, έχω και ρεβόλβερ
κρεμασμένη κοιμάμαι, πίνω βρόχινο νερό
λούζομαι με αυτό, στεγνώνω, κάνω ηλιοθεραπεία
βγάζω βιβλίο απ΄την τσέπη και διαβάζω
περιστέρια με ταίζουν στο στόμα
γίνομαι θέαμα, όνειδος, συνθήκη
ρίχνω κι ανεβάζω τον τουρισμό
χέζω από ψηλά στο πεζοδρόμιο
έρχεται η αεροπορία
δεν προβάλω αντίσταση
μεταφερόμενη στην ασφάλεια ανάβω σπίρτο
οι στάχτες μου απλώνονται στο σαρωνικό
με έξοδα του ελληνικού κράτους αλλά κατά λάθος

ψυχή τους η ψυχή σου γιατί εγώ δεν είχα

*

Universal Jenny was born 2 October 2013. Attempting a transcendence of individual and collective consciousness in terms of either/or, her poetry seeks the impact of historical momentum on actually existing life. Universal Jenny is committed to the insights of symbolic characters, such as Brecht’s Pirate Jenny, and of real people whose passage through political humanity has expanded the remit of the possible.

Τα 3 ποίηματα της Universal Jenny δημοσιεύτηκαν στα Αγγλικά στο τεύχος «Realities and the rituals of the upside down» του A) GLIMPSE) OF), Ιανουάριος 2019.

(εμπνευσμένο από το «Σαλόνι» της Sophie Robinson)

Μετάφραση: Δήμητρα Ιωάννου

δώσε μου τα χέρια σου: εδώ που είμαστε παγώνουμε, τα άκρα ξεπροβάλλουν χορεύοντας αργά, ήσυχες αυτές οι κουζίνες όπου δίνουμε ζωή η μία στην άλλη, η νυχτερινή ψυχή στερεοφωνική, σκοτεινή, κάθε παύση και αναμονή, σωμάτων συγχρονισμένων στο έπακρο, για μας, η ξεθωριασμένη διακόσμηση έχει τα στολίδια της, συνεχίζουν να κινούνται, αλλάζουν τα χαρακτηριστικά της μορφής μας, αυτό που φαίνεται γίνεται πεδίο επικοινωνίας, η μοναδική θέρμανση, ακτινοβολώντας ανάμεσά μας όπως εκτοπιστήκαμε, κι όμως το κρύο έρχεται μέσα: ακούστε, εντατικά, από τα στόματά σας κρέμονται πάγοι, τα βιβλία σας μετατρέπονται εύκολα σε όπλα· να κυλίσουν τα δάκρυα, οι θερμικές στήλες, τα γυάλινα παγούρια με τα οποία ζούμε. ήθελα να σας μιλήσω για το ποίημα της Σόφι στο σαλόνι, το χιόνι εισχωρεί, μητέρες τον χειμώνα, χωρίς εκείνες διεκδικούσαμε στους δρόμους αυτά που θ’ αποσπούσαν βίαια από τις τσέπες μας, αντλώντας τον πλούτο από τους μέλλοντές μας, τη μελλοντική σκέψη μας, η φωτιά για την οποία τραγουδούσαμε υψωνόταν στην Πλατεία Κοινοβουλίου, τα φορέματα όπως πάντα ακατάλληλα, ο χρόνος επιβραδυνόταν ενώ μαθαίναμε πώς να κινούμαστε ανάμεσα στο κρύο και στα άλογα και στις ειδικές δυνάμεις καταστολής. δεν ήταν ρομαντικό: όλα όσα πιστέψαμε & χάσαμε και σήμερα εδώ/τώρα: τούβλα, βικτωριανά αντικείμενα, σκορπισμένα δοκάρια & τα παράθυρα χτυπούσαν μεταξύ τους μέσα στις φλόγες. στο ποίημα τα δάκρυά μας κοινά, στο πάτωμα έχει στρώσει χιόνι, το μικρό χρυσό βιβλίο γίνεται χώρος για δράση. στους χώρους εργασίας, όπου έχουμε καταδικαστεί να παραμείνουμε, κρέμονται τώρα παγοκρύσταλλοι, γράφεις γι’ αυτό μέσα στο τώρα γνωρίζοντας πως μπορεί να περάσει καιρός μέχρι να βρεθεί, απέξω η χώρα αντικρύζει την κουζίνα και τα βράδια είναι μακρόσυρτα, αλλά τότε αγωνιούσαμε, εμείς οι απειθάρχητες και φοβισμένες σκύλες, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της επίθεσης. οι μητέρες μας, οι μητέρες τους χάρισαν τα κοσμήματά τους στις ριψοκίνδυνες ιστορίες που ζωντανεύουν τα χορευτικά μας βήματα, τα καταπονημένα μας χέρια & τις φούστες μας. ο καπνός ανάγκασε τη σκέψη του ποιήματος να βγει στην επιφάνεια, ήταν φυσικά το 2010, δεν ξεχνάμε πώς ήταν τα νιάτα μας, οι τρέλλες & οι εξεγέρσεις μας & πώς κατέκλυζαν τους δρόμους εκείνα τα χρόνια. κι όμως, μέσα σ’ αυτή την παγωνιά, στηρίζουμε η μία την άλλη: όλες οι ονειροπολήσεις της νύχτας χάθηκαν, οι συζητήσεις δεν οδηγούν πουθενά, τα κύματα παγώνουν, χείλη διαγράφονται στη δυνατή φλόγα, σου φαίνεται ωραίο, όμως οι περισσότερες από μας λείπουν. κενά σημεία στο δικτυωτό πλέγμα από μόρια, νερό, αλάτι, κέλπιες. καθώς διαβάζεις, αφουγκράσου πλακόστρωτα να σκάβονται, η μυρωδιά της βενζίνης. όταν η πλοκή της Ιστορίας αρνείται να βγάλει νόημα, να θυμάσαι, φωτογραφίες τις οποίες κανένας δεν έχει τη διάθεση να εξηγήσει και σε σημαδεύουν.

*

Nat Raha is a poet and queer/trans activist, based in Edinburgh, Scotland. Her poetry includes the collections of sirens, body & faultlines (Boiler House Press, forthcoming), countersonnets (Contraband Books, 2013), and Octet (Veer Books, 2010), alongside numerous pamphlets. She is currently completing a PhD in queer Marxism and contemporary poetry at the University of Sussex. Nat’s essay, ‘Transfeminine Brokeness, Radical Transfeminism’, appears in the South Atlantic Quarterly, and she is the co-editor of the Radical Transfeminism zine.

Το ποίημα (after Sophie Robinson’s ‘Parlour’) της Nat Raha δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Realities and the rituals of the upside down» του A) GLIMPSE) OF).