Ζόφος, Αποκρυφιστική Ποιητική & Φαντάσματα

Μια συζήτηση με τον CA Conrad

Μετάφραση: Δήμητρα Ιωάννου

Δήμητρα Ιωάννου: Μετά την ανάγνωσή σου στο project space Fokidos τον Σεπτέμβριο του 2017 στην Αθήνα, καθώς και το εργαστήριό σου στην πλατεία της Δεξαμενής, είχα γράψει στο Hot Athens, το φανταστικό μου ιστολόγιο: «Θα ζητούσα από τον CA Conrad να κάνει μια ανορθόδοξη ευχή για όλα τα άτομα. Θα περνούσαμε τη νύχτα ξαγρυπνώντας στον Δημόσιο Κήπο». Γι’ αυτή τη συζήτηση, θα ήθελα να σε καλέσω σε μια βόλτα στον Δημόσιο Κήπο. Ίσως ακούσουμε κουκουβάγιες, μέλισσες & φαντάσματα, ίσως συναντήσουμε σαμποτέρ, ψεύτες & μισαλλόδοξους. Στην τελική, δημόσιος κήπος είναι. Οπότε για να σε παραφράσω, «Τι πασχίζει ν’ ακουστεί στον κήπο;».

CA Conrad: Σ’ ευχαριστώ πολύ, Δήμητρα. Χάρηκα πολύ που γνώρισα την εκπληκτική σας κοινότητα. Τι πασχίζει ν’ ακουστεί στον Δημόσιο Κήπο; Τελευταία δούλευα πάνω σ’ ένα καινούργιο ποίημα για το τελετουργικό μου «Επανάφερε τη Χαμένη Δόνηση», στο οποίο περιλαμβάνονται είδη που έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχει όμως μια στιγμή στο ποίημα που ρωτάω ακούγοντας τον αγώνα των συνανθρώπων μου, «η λίστα των / υποδουλώσεων / από πού αρχίζει / σ’ εσένα; / μπορείς να τις αποτινάξεις; / χρειάζεσαι βοήθεια; / επικοινώνησε / δικός σου με / Αγάπη». Ήταν η στιγμή του τελετουργικού που συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται να ρωτάμε δημόσια, τι είναι αυτό που μας συγκρατεί. Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί για ν’ αποδεσμευτούμε;

Δ.Ι: Τελευταία ακούω συχνά τη λέξη «ζόφος» που σημαίνει «σκότος· έρεβος· το βαθύ σκοτάδι του Άδη· μελαγχολία· η σκοτεινή πλευρά του ορίζοντα, η δύση». Μια πολύ δυνατή λέξη για να περιγραφεί η κοινωνική δυσφορία. Πώς θα καταφέρει το ποίημα στο σκοτάδι να πάρει αυτό που θέλει; Πώς οι λέξεις μπορούν να γίνουν οι μάγισσές μας;

CA Conrad: Ναι, μ’ αρέσει αυτή η ερώτηση! Μία από τις αφορμές για να ξεκινήσω το τελετουργικό «Επανάφερε τη Χαμένη Δόνηση», ήταν η εξαφάνιση των ειδών. Το τελευταίο μισό του αιώνα, χάσαμε το εξήντα τοις εκατό των άγριων ζώων του πλανήτη μας. Ήθελα να τα ακούσω και πάλι στο σώμα μου. Ακόμα και κάτω από τον εκτυφλωτικότερο ήλιο, μας περιβάλλει το σκοτάδι αυτών των χαμένων φωνών, ενώ γύρω μας υψώνεται η έρημος της σιωπής τους. Όταν ένα είδος εκλείπει, παίρνει μαζί του όλους τους ήχους που έβγαζε: οι παλμοί της καρδιάς, οι κραυγές, τα φτερουγίσματα, ο ήχος των βημάτων, ο παραμικρότερος ήχος χάνονται. Γι’ αυτό το τελετουργικό ξαπλώνω στο έδαφος και ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΩ το σώμα μου από τις ηχογραφήσεις πλασμάτων που έχουν εξαφανιστεί, χρησιμοποιώντας μικρά αλλά δυνατά ηχεία. Οι λέξεις για τα ποιήματά μου, που προκύπτουν από αυτή την εμπειρία, είναι οι λέξεις μαγικών πλασμάτων από άλλα βιολογικά είδη, που σημαίνει ότι το τελετουργικό αυτό είναι ένα τελετουργικό μαγείας μεταξύ των βιολογικών ειδών.

Το τελετουργικό «Επανάφερε τη Χαμένη Δόνηση»: παλμοί της καρδιάς, κραυγές, φτερουγίσματα, ήχοι βημάτων

Δ.Ι.: Καταπληκτικό τελετουργικό! Νομίζω ότι ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους για να αποτινάξουμε τις υποδουλώσεις, να γιατρέψουμε τις πληγές, να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των πολύτιμων πλασμάτων είναι η (Σωμα)τική, οι δικές σου «τελετουργικές δομές κατά τις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κάποιος απών». Έχει να κάνει η (Σωμα)τική με την επίγνωση; Πώς έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου;

CA Conrad: Σ’ ευχαριστώ, Δήμητρα. Έχει να κάνει με την επίγνωση, ναι, το κατά πόσο μπορούμε να φτάσουμε στην απόλυτη επίγνωση. Μεγάλωσα σε μια μικρή, φτωχοποιημένη κωμόπολη όπου οι κάτοικοι δούλευαν στα εργοστάσια. Όταν στην εφηβεία μου το έσκασα για να ζήσω στην πόλη και να γίνω ποιητής, πίστεψα ότι άφησα τα εργοστάσια πίσω μου. Δεκαετίες αργότερα, ανακάλυψα ότι η ίδια μου η γραφή είχε γίνει ένα εργοστάσιο, αναφορικά με τον τρόπο που έγραφα, τον τρόπο που ετοίμαζα τη δουλειά μου για δημοσίευση κ.ο.κ. Έπαθα κρίση. Έναν μήνα μετά από αυτή την κρίση (ήταν το 2005), έκανα μια λίστα των προβλημάτων με το εργοστάσιο σε μια προσπάθεια να καταλάβω ΠΩΣ να ξεφορτωθώ το εργοστάσιο από τη ζωή μου για να γράφω στον κόσμο όπως ήθελα εγώ. Κλειδί ήταν μία από τις φράσεις που είχα γράψει στη λίστα: «Η αδυναμία του να είσαι παρών». Αναφερόμουν στα μέλη της οικογένειάς μου που δεν μπορούσαν να υπάρχουν στο παρόν και, γιατί να θέλουν άλλωστε, αφού περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ως προέκταση μηχανών στα εργοστάσια όπου παρασκευάζονται καραμέλες για τον βήχα ή οδοντικά νήματα ή χαρτόνια. Το παρελθόν τους προκαλεί κατάθλιψη και το μέλλον τους αγχώνει. Αυτές είναι οι δύο συνθήκες τους, όμως, ποτέ, το παρόν. Τα τελετουργικά της (Σωμα)τικής ποίησης δημιουργούν αυτό το οποίο αποκαλώ «ακραίο παρόν», που σημαίνει ότι, όταν βιώνω ένα τελετουργικό και γράφω, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι μόνο το ίδιο το τελετουργικό. Από το 2005 και μετά, έχω δημιουργήσει και γράψει εκατοντάδες διαφορετικά τελετουργικά. Πιο πρόσφατα, θέλησα τα τελετουργικά μου να μπορούν να κάνουν κι άλλα πράγματα εκτός από το να με κρατάνε στο παρόν. Για παράδειγμα, μου είχε προκαλέσει κατάθλιψη ο βασανισμός και η δολοφονία του Earth, του εραστή μου. Δημιούργησα ένα πολύ αποτελεσματικό τελετουργικό χρησιμοποιώντας τον κρύσταλλο που μου είχε δώσει για να ξεπεράσω την κατάθλιψη και να θεραπεύσω τη ζωή μου.

Δ.Ι.: «Η δολοφονία του Earth το 1998, καθώς και η επακόλουθη αστυνομική βία της συγκάλυψης του γεγονότος, κλόνισε την πίστη μου στον κόσμο και για χρόνια είχα εκτροχιαστεί». Όταν ένα άτομο εκτροχιάζεται, τα μοτίβα της ζωής του διαστρεβλώνονται. Υπάρχει ανάγκη για νέα νήματα. Είναι το σώμα σου νήμα; Είναι το σώμα σου το σώμα ενός πολεμιστή; Μεταβάλλεται σε πεδίο μάχης η πραγματικότητα;

CA Conrad: Ναι, αλλά ήταν η δύναμη της ποίησης που μου έδειξε πώς να γίνω το νήμα για την επούλωση. Έκανα ένα ποιητικό τελετουργικό με τον κρύσταλλο που μου έδωσε την τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό, έναν κρύσταλλο που είχε στην τσέπη του πάνω από χρόνο με αποτέλεσμα ν’ αποτελεί τη μικρή βιβλιοθήκη του άντρα που αγάπησα. Κάθε πρωί, έβαζα τον κρύσταλλο, με την άκρη του προς τα κάτω, μέσα στην κορδέλα για τα μαλλιά μου για να τον συγκρατεί στο μέτωπό μου. Μετά, κατάπινα έναν μικρότερο, στρογγυλό κρύσταλλο, ο οποίος αντλούσε τις πληροφορίες του Earth από τον άλλο κρύσταλλο και τις διοχέτευε στο αίμα, τα κόκαλα και τη σάρκα μου. Και δούλεψε! Με εκπληκτική ταχύτητα! Η ταινία που πρόβαλλα στο μυαλό μου με την αστυνομία να συλλαμβάνει επιτέλους τους δολοφόνους, αυτή η απαίσια, βασανιστική ταινία της φαντασίας μου, εξαφανίστηκε. Η ζωή μου επανήλθε. Ξαναβρήκα τη χαρά!

Δ.Ι.: Χαίρομαι γι’ αυτό! Η ταινία αυτή θα πρέπει να ήταν αφόρητη. Τι κρυστάλλους έχεις στις τσέπες σου τελευταία;

CA Conrad: Βγάζω τους κρύσταλλους που έχω στις τσέπες μου από το κρυσταλλικό πλέγμα που φτιάχνω εδώ και τριάντα χρόνια και δεν είναι ποτέ οι ίδιοι. Μπορείτε να δείτε το πλέγμα σ’ αυτόν το σύνδεσμο: http://somaticpoetryexercises.blogspot.gr/2017/12/my-crystal-grid-and-way-it-functions.html. Επειδή είμαι δεξιόχειρας, εκλύω την ενέργειά μου από τη δεξιά πλευρά, ενώ από την αριστερή μου πλευρά απορροφώ τον κόσμο. Σήμερα, έχω στην αριστερή μου τσέπη ένα κομμάτι καθαρού, πανέμορφου νεφρίτη που μου τον είχε δώσει την περασμένη άνοιξη στη Ζυρίχη μια γυναίκα, στην οποία είχε αρέσει η ποιητική μου ανάγνωση. Ήταν εξαιρετικό δώρο για μια ποιητική ανάγνωση. Μαζί με τον νεφρίτη, πήρα ένα κομμάτι πραγματικού κιτρίνη και ένα ψήγμα αμέθυστου σε εξωφρενικό βιολετί.
Το να λέμε ακριβώς αυτό που αισθανόμαστε είναι επικίνδυνο, αλλά ειλικρινά δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς ως ποιητής.

Το να λέμε ακριβώς αυτό που αισθανόμαστε είναι επικίνδυνο, αλλά ειλικρινά δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς ως ποιητής.

Στη δεξιά μου τσέπη βρίσκεται μια συσκευή οργόνης, που έφτιαξε ένας φίλος μου, σφραγισμένη με ρητίνη. Μαζί της υπάρχει ένα κομμάτι ροζ χαλαζία κι ένας γαλάζιος δαντελοειδής αχάτης· ο ροζ χαλαζίας ανοίγει την καρδιά κι ο γαλάζιος αχάτης ανοίγει τον λαιμό, όμως σε συνδυασμό, με βοηθούν να λέω πάντα αυτό που αισθάνομαι. Το να λέμε ακριβώς αυτό που αισθανόμαστε είναι επικίνδυνο, αλλά ειλικρινά δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς ως ποιητής. Έχω μαζί μου ακόμα ένα ωραίο, μεγάλο, λείο κομμάτι σουνίτη. Ο σουνίτης μας προστατεύει από την ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων. Αν ξεχάσω να πάρω μαζί μου τον σουνίτη, η σκέψη μου διασπάται όλη μέρα. Όταν θολώνει το μυαλό μου, ψαχουλεύω τις τσέπες μου και συνειδητοποιώ ότι χωρίς αυτή τη μικρή πέτρα είμαι γυμνός. Έχουμε φτιάξει έναν κόσμο όπου χρειαζόμαστε συνέχεια προστασία, γιατί ξεχνούμε ή απλώς αδιαφορούμε για το πόσο εύθραυστα πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Δ.Ι.: Στις 16 Φεβρουαρίου 2018, έδωσες μια ομιλία και συζτήτησες με τη Dorothea Lasky σχετικά με την Αποκρυφιστική Ποιητική στο Πανεπιστήμιο Columbia. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα για την ομιλία και τη σημασία της Αποκρυφιστικής Ποιητικής σήμερα;

CA Conrad: Η ομιλία που έδωσα σχετικά με την Αποκρυφιστική Ποιητική, ήταν περισσότερο συζήτηση. Μίλησα για ποιήτριες, όπως η Hoa Nguyen, η συγγραφέας του RED JUICE, και το πιο πρόσφατο βιβλίο της Violet Energy Ingots. Μίλησα για την Ariana Reines, τον Will Alexander και πολλούς άλλους καταπληκτικούς, αποκρυφιστές ποιητές εν ζωή. Μίλησα για την Alice Notley, μια Αμερικανίδα ποιήτρια που ζει στο Παρίσι και έγραψε το βιβλίο της Mysteries of Small Houses με μια εκπληκτική μέθοδο. Η Notley έμπαινε σε κατάσταση μετάβασης για να επισκεφτεί το σπίτι όπου ζούσε όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Μόλις βρισκόταν σ’ αυτό το σπίτι, εμφανιζόταν μια πύλη από την οποία μπορούσε να βρεθεί σε όλα τα σπίτια όπου είχε ζήσει μετέπειτα. Το εκπληκτικό μ’ αυτό το βιβλίο είναι πως, όταν αρχικά το ξεφυλλίζεις, μοιάζει με συλλογή επιλεγμένων ποιημάτων, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι. Τα ποιήματα που έγραψε για κάθε σπίτι όπου είχε ζήσει ήταν στο ύφος με το οποίο έγραφε σε κάθε διαφορετικό σπίτι. Πραγματικά καταπληκτικό βιβλίο, ειδικά το ποίημα «c.18», το οποίο μπορείτε να την ακούσετε να διαβάζει σ’ αυτόν τον σύνδεσμο: https://media.sas.upenn.edu/pennsound/authors/Notley/Notley-Alice_03_c-81_Frequency_2004.mp3.

Δ.Ι.: Σ’ ευχαριστούμε πολύ για τον σύνδεσμο. Τα ονόματα των ποιητών που αγαπάμε μπορούν να γίνουν ένα είδος μάντρα. Τότε, τα μαύρα φίδια, οι queer φούσκες ή τα σύντομα τραγούδια που υπάρχουν στα ποιήματά τους απαρτίζουν ποιήματα-πόλεις. Πώς μπορούν να επιζήσουν τα ποιήματα-πόλεις όταν ευδοκιμεί η ρητορική μίσους;

CA Conrad: Τίποτα σ’ αυτόν τον πλανήτη ή σ’ αυτή τη διάσταση δεν έχει τη δύναμη να καταστρέψει την ποίηση. Αν υπήρχε μια τέτοια δύναμη, θα είχαν ξεφορτωθεί όλους εμάς τους ποιητές εδώ και καιρό. Ακόμα και ο Πλάτωνας ήθελε οι ποιητές να εξοριστούν πέρα από τα όρια της πόλης. Η Αμερικανίδα ποιήτρια από τις Ηνωμένες Πολιτείες, Margaret Randall, έχασε την υπηκοότητά της εξαιτίας της ποίησής της. Πολέμησε πέντε χρόνια τα φασιστικά νομοσχέδια του Ronald Reagan μέχρι να ξαναγίνει υπήκοος των Η.Π.Α.

Δ.Ι.: Στο βιβλίο The City Real & Imagined, το μεγάλο συνεργατικό ποίημα που έγραψες μαζί με τον Frank Sherlock, αναμιγνύετε ιστορικά με φανταστικά γεγονότα και μιλάτε μέσα από πολλές φωνές. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα για τη δημιουργία του ποιήματος;

Τίποτα σ’ αυτόν τον πλανήτη ή σ’ αυτή τη διάσταση δεν έχει τη δύναμη να καταστρέψει την ποίηση.

CA Conrad: Σ’ ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση, Δήμητρα. Το βιβλίο επανεκδίδεται από την Bloof Books (www.bloofbooks.com) της Shanna Compton, η οποία είναι επίσης μια καταπληκτική ποιήτρια. Λατρεύω την εκδοτική της δουλειά, αλλά θέλω όλοι να ξέρουν ότι είναι επίσης μια καταπληκτική, σκληρά εργαζόμενη ποιήτρια! Ο αγαπημένος μου φίλος Frank κι εγώ γράψαμε αυτό το βιβλίο κάνοντας δώδεκα διαφορετικές βόλτες στη Φιλαδέλφεια. Κάθε φορά συναντιόμασταν στο γλυπτό «LOVE» του Robert Indiana, κοντά στο Δημαρχείο και τη Μασονική στοά. Για την κατεύθυνση που θα παίρναμε, αποφάσιζε πότε ο ένας πότε ο άλλος, οπότε συνολικά ο καθένας μας έδωσε την κατεύθυνση σε 6 διαφορετικές διαδρομές. Είχαμε πολλά να πούμε, να σκεφτούμε και να αισθανθούμε σ’ εκείνους τους δρόμους. Αυτό το βιβλίο μου προκαλεί χαρά, γιατί γράφτηκε με έναν καλό φίλο που ήταν πολιτικά ανοιχτός στα ποιήματα όσο ήμουν εγώ. Σε μια συνεργασία είναι σημαντικό να μην φοβάται κανένας από τους δύο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν συνεργάτη με τον οποίο διαφέρεις ή έναν συνεργάτη που ζητά άδεια για το παραμικρό. Αν δεν συμμετέχουν τελείως και τα δύο άτομα στον κοινό σκοπό, η συνεργασία είναι αδύνατη.

Δ.Ι.: Καταπληκτικά νέα! Συγχαρητήρια! Και τι ωραίο σημείο συνάντησης! Ζεις ακόμα στη Φιλαδέλφεια; Τι ΑΓΑΠΑΣ πιο πολύ σ’ αυτή την πόλη; Και πώς νιώθεις ταξιδεύοντας συνέχεια για τα τελετουργικά, τις ομιλίες, τις αναγνώσεις, τα residencies, τα εργαστήριά σου;

CA Conrad: Σ’ ευχαριστώ, είμαι πολύ ενθουσιασμένος με την επανέκδοση του βιβλίου! Εδώ και πέντε χρόνια δεν ζω πια στη Φιλαδέλφεια. Μετά από το πετυχημένο τελετουργικό για να θεραπευτώ από την κατάθλιψη που μου προξένησε η δολοφονία του συντρόφου μου Earth, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα πια να ζήσω στην πόλη. Ξαφνικά ξύπνησαν τα φαντάσματα ή μάλλον εγώ ξύπνησα όταν συνειδητοποίησα ότι με περιβάλλουν. Τα έβλεπα παντού και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει πολύ εκεί. Τη δεκαετία του 1990 πήγα σε τόσες πολλές κηδείες φίλων που πέθαναν από το AIDS, μόνο το 1991 έφυγαν πενήντα, ώστε το να περπατώ στους δρόμους μού είχε γίνει αφόρητο. Αυτό ήταν ένα καλό σημάδι, γιατί η κατάθλιψη που μου είχε προκαλέσει ο θάνατος του Earth, δεν με άφηνε να βλέπω και να ακούω τα φαντάσματα, ή τουλάχιστον έτσι το σκέφτομαι τώρα. Η μοναδική στιγμή που αισθάνθηκα ζωντανός στην πόλη ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να φύγω από εκεί όσο γίνεται γρηγορότερα. Η ζωή μου είναι καλή. Ταξιδεύω για να κάνω εργαστήρια και να δείξω στα άτομα τι είναι ικανά να κάνουν. Το καθένα είναι δημιουργικό, απλά ορισμένα χρειάζονται μια ώθηση για να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους. Όταν η ζωή σου είναι δημιουργική αλλάζουν τα πάντα. Αν δεν είχα πίστη στις ικανότητές μου, δεν θα είχα βρει ποτέ το τελετουργικό για να θεραπεύσω την κατάθλιψή μου. Νιώθω καθημερινά ευγνωμοσύνη που μπορώ να υπάρχω ως ποιητής σ’ αυτόν τον κόσμο.

Δ.Ι.: Το AIDSεκείνη την εποχή ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη. Ένας από τους καλύτερους μου φίλους, ο Κώστας, μου είχε δείξει μια μέρα έναν κρεμαστό σταυρό. «Συμβολίζει τον σταυρό που θα κρατάω μέχρι να πεθάνω», μου είχε πει. Ήταν μόλις εικοσιτριών όταν πέθανε.

CA Conrad: Λυπάμαι πολύ για τον φίλο σου τον Κώστα. Αυτό το άρθρο, που έγραψα, δημοσιεύτηκε χθες και δυσκολεύομαι ακόμη να το πιστέψω: https://www.lambdaliterary.org/features/oped/03/08/queer-poets/. Μετά από τόσα χρόνια οι εξτρεμιστές Χριστιανοί είναι πιο δυνατοί από ποτέ και προσπαθούν να περάσουν αυτούς τους βάρβαρους νόμους εναντίον μας.

Δ.Ι.: Σ’ ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τις σκέψεις και τις εμπειρίες σου. Υπερασπίζεις πράγματα που έχουν σημασία και νομίζω πως πολλά άτομα θα σ’ ευγνωμονούν για τη γενναιοδωρία και το θάρρος σου να λες την αλήθεια. Η αλήθεια… μια τόσο ανορθόδοξη λέξη… «Ένα ποίημα θα έπρεπε να σε βοηθάει να ληστέψεις μια τράπεζα», είχες πει σε συνέντευξή σου στον Tom Beckett (http://willtoexchange.blogspot.gr/2006/08/interview-with-caconrad.html). Νομίζω πως θέλω να ληστέψω μια τράπεζα… ☺. Σ’ ευχαριστώ για τον χρόνο και τη διορατικότητά σου!

CA Conrad: Σ’ ευχαριστώ για τη συζήτηση κι ελπίζω να σε δω ξανά στην Αθήνα. ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.

*

CAConrad is the author of 9 books of poetry and essays. While Standing in Line for Death (Wave Books), received the 2018 Lambda Award. A recipient of a Pew Fellowship in the Arts, they also received The Believer Magazine Book Award and The Gil Ott Book Award. They teach regularly at Sandberg Art Institute in Amsterdam, and their books, essays, films, interviews, rituals and other publications can be found online at http://CAConrad.blogspot.com

O διάλογος «Ζόφος, Αποκρυφιστική Ποιητική & Φαντάσματα / Μια συζήτηση με τον CA Conrad» δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Realities and the rituals of the upside down» του A) GLIMPSE) OF), Ιανουάριος 2019.