της Βικτώριας Δεληγιάννη

Σταυροπόδι στο ματ περιμένω την Aν. Όμως αντίθετα από τα αναμενόμενα συναισθήματα εσωτερικής χαλάρωσης και ισορροπίας ενός διαλογισμού μάλλον βγαίνω ταραγμένη από την πρακτική.

Η Αν πεινάει. Η Αν ξεχνάει συχνά το στομάχι της. Η Αν μόλις που υπάρχει.

Το μυαλό μου πηγαίνει στην Άννα/Pro Anna, που όπως και η Μία αναφέρονται συχνά κατά τη διεθνή ορολογία στη νευρική ανορεξία και βουλιμία αντίστοιχα. H ανάγκη για αψεγάδιαστη εικόνα/ταυτότητα που όμως κρύβει πίσω της τη ρουτίνα της αυτοτιμωρίας.

Μια λεκάνη καθρέφτης ενός διαφορετικού life style.
Ένα στόμα έτοιμο να μιλήσει, να φιλήσει, να ρουφήξει ίσως, παρά να ξεράσει τα περιττά μιας υπερφαγίας/υπερκατανάλωσης. Σε ένα δεύτερο επίπεδο καταβροχθίζεται από ένα άλλο στόμα τον πάτο της λεκάνης. Το καθρεφτιζόμενο χέρι είναι το δεξί που μπαίνει στην είσοδο του οισοφάγου και με το δάχτυλο  προκαλεί. Αντιστρέφοντας, είναι το αριστερό χέρι στήριγμα στο μέτωπο κατά τη διαδικασία. Στην αποτύπωση θυμίζει το χέρι-ευχή του Ιησού στις αγιογραφίες και την ιεροτελεστία που κρύβει η επανάληψη. Και είναι μια δίνη που επαναλαμβάνεται και χάνεται με κάθε τράβηγμα του νερού.
Άλλες φορές βίαιη, επιθετική, άλλες λυτρωτική, άλλες απλώς διαδικαστική. Και παίρνει μαζί της επιθυμίες, όνειρα, αξίες, όλα πολύτιμα – πολύχρωμα ψήγματα του εσωτερικού μας κόσμου.

Παρένθεση. Την προσοχή μου τραβούν οι δίνες. Από τις πιο γνωστές η αναπαράσταση της ακολουθίας Φιμπονάτσι και του Χρυσού Κανόνα. Διαβάζοντας ανακαλύπτω έναν γενικευμένο διαχωρισμό. Οι δίνες με δεξιόστροφη περιστροφή θεωρούνται θηλυκές ενώ οι αντίστροφες αρσενικές. Όμως αργότερα μελετώντας περισσότερο την ακολουθία Φιμπονάτσι βρίσκω ότι ο διαχωρισμός αυτός δεν έχει νόημα καθώς πολλές δίνες όταν φτάνουν στο κέντρο τους αντιστρέφουν την περιστροφή τους. Δεν υπάρχει αρχή σ’ ένα τέλος, αλλά υπάρχει  μία αρχή κι ένα τέλος στην αρχή και μία αρχή ξανά και ξανά.

The end is the beginning is the end.
Είναι φωτεινά εκεί που βρίσκεσαι;
Έχουν αλλάξει οι άνθρωποι;
Σε κάνει ευτυχισμένη;
Είσαι τόσο παράξενη.
Και την πιο σκοτεινή σου ώρα, παλιά μου μυστικά απλωμένα.
Mπορείς να δεις τον κόσμο να καταβροχθίζεται στον πόνο του.
Παράξενο.
             (Στίχοι των Sm. Pumpkins,The end is the beginning is the end)

Η δίνη της κρίσης.. Όλοι μας λίγο πολύ είμαστε η Αν. Χανόμαστε στην ρουφήχτρα της καθημερινότητας και της αβεβαιότητας. Είναι όμως ένας φαύλος κύκλος? ΄Ισως όχι και όπως ο λύκος που κάνει κύκλους γύρω από  το θήραμα του, απειλεί και ανασυντάσσεται μέχρι την τελική επίθεση και την επίτευξη του στόχου του.

Για ένα happy end and a happy beginning and a happy beginning again and again.