της Yoko Danno

Aνάμεσα σε σωρούς σκόνης και στάχτης κείτονται
οι πυγολαμπίδες του χθες—κτήνος,
μητέρα γη, που καταπίνεις όλα
τα ευαίσθητα πλάσματα—έχεις ποτέ
ξεράσει πτώματα από βαρυστομαχιά;

«Θ’ αψηφήσω τον θάνατο στήνοντας
σε μία ημέρα 1500 κέντρα μητρότητας
στη γη των ζωντανών», αντιτάσσει ο θεός
στην σύζυγό του με την παράξενη διατροφή,
την πολυπρόσωπη θεά με τα εκατό πόδια

Tα λευκά μαλλιά της κυματίζουν στον αέρα
σαν χνούδι πικραλίδας—χωρίς ρίζες,
χωρίς βούληση, χωρίς κεραίες—ακολουθεί
κάθε αλλαγή του αέρα.—
Ίσως αύριο είναι η σειρά μιας νέας ζωής

«Tα ζώα δεν διαφεύγουν προς τα κάπου
αλλά από κάπου»,* λέει ο θεός. Kάποτε
η σεληνόφωτη αχλαδιά ίσως ωριμάσει—αλλά για την ώρα
εκείνος τραγουδάει γλυκά ερωτικά τραγούδια για τους ανθρώπους
που ζουν στη σκιά της πυρηνικής ομπρέλας

*Aπό το έργο «H ζωή του Πι» του Yann Martel

Mετάφραση: Δ.I. (Δήμητρα Iωάννου)