ΣΥΜΠΤΩΣΗ… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ;

της Δήμητρας Ιωάννου

Ε χοντας αμφιβολίες τα πάντα γίνονται όλο και
Π ερισσότερο ασταθή. Είναι απαραίτητο να σε κοιτάζω όσο μιλάω; Να αποφεύγεται η επαφή με τα μάτια. Φαντάζομαι μόνο·
Ι διαίτερα με το στόμα και τα δύο χέρια. Έχεις την απόλυτη αγάπη μου. Yπάρχει κάτι που δεν σου έχω πει. Σε
Θ έλω παράφορα. Κανονικά.
Υ πέρμετρα. Μήπως ακούγομαι; Όχι, δεν θα ζητήσω ποτέ πια να σταματήσει αυτό το
Μ ουρμουρητό. Ακόμα κι αν είναι να παραμείνει ένα
Ι διωτικό
Α ξιοσημείωτο επεισόδιο.