παρ_01

Sophie Mayer

Mετάφραση: Θοδωρής Χιώτης

(O απόηχος ενός ονείρου με τον πατέρα μου [τον Hannibal Lecter])

*

Όταν οι αστυνομικοί με ρωτάνε τι έχει κλαπεί, εγώ λέω: «Τα πάντα».

Το τραπέζι της τραπεζαρίας, οι καρέκλες, ο καναπές, η πολυθρόνα, το τραπεζάκι, η τηλεόραση.

(Σπονδυλική στήλη, γοφοί, επιγονατίδες, συκώτι, νεφρό, μάτια).

Ασπόνδυλη, σέρνομαι σαν πάνινη κούκλα στο πάτωμα. Το κεφάλι της σφηνωμένο σε μια στενή γωνία, ένα εξαιρετικά βαρύ κούφιο κρανίο. Ψυγείο. Πλυντήριο. Κρεβάτια. Ντουλάπα. Βιβλία.

(Κρανίο)

(Κοιλιά)

(Στήθη)

(Πλευρά)

(Πνεύμονες)

Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Λέω στους αστυνομικούς, «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» . Εκείνοις μου παίρνουνει τους πνεύμονεςσπονδυλικήστήληέντερα.

Το τραπέζι της κουζίνας δέρμα). Θερμοσυσσωρευτές (αίμα). Βραστήρας.

Καρδιά.

*

Γιατί μισώ τόσο πολύ τον εαυτό μου στα όνειρά μου;

*

(νεκρός. χρόνος. μνήμη.)

*

Tο σπίτι είναι σαν ένα κουκλόσπιτο, ανοιγμένο στη μέση προς επίδειξη. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να απλώσει το χέρι του εκεί μέσα και να ψηλαφήσει. Πρόκειται για μια κοιλότητα, όπως στο επιτραπέζιο παιχνίδι «Εγχείρηση», τα όργανά του (έντονα χρώματα, πλαστικά) σκορπισμένα μετά από μια αδυσώπητη θυσία. Και είναι καλωδιωμένο. Μικρά ηλεκτρικά σοκ τη διαπερνούν καθώς αγγίζει χαλί το οποίο έχει ξεχάσει ότι είναι χαλί. Χαλί με το στημόνι ξηλωμένο. Τα δάχτυλά της ακουμπούν στο εσωτερικό κενό του ποδιού της καρέκλας και αισθάνεται σαν στο σπίτι της. Αισθάνεται χρήσιμη σαν ένα σφράγισμα. Η αίσθηση του γνώριμου: γνωρίζει τα ίδια της τα κενά. Τρομάζουν όποιον τα αγγίζει. Τοποθέτησε τα όργανα πίσω στη θέση τους (πλοπ, πλοπ) με ένα κουδούνισμα και ένα τσίμπημα. Το σώμα είναι γυρισμένο από τα μέσα προς τα έξω, καθώς τσιμοπολογείται από κοράκια μέχρι να μείνουν μόνο απογυμνωμένα κόκκαλα.

*

(Φοβάμαι ότι δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ το σώμα μου, ή τις σημειώσεις από την ανάγνωση του «Trauma & Recovery» της Judith Herman)

*

Εκείνη μπορεί να αναπνεύσει αλλά κάθε ανάσα είναι δάκρυα, ξεριζώνεται από την κοιλότητα σε μπλε κύματα που βάζουν φωτιά στις τρίχες στα χέρια της.

(Τα χέρια επιστρέφουν.)

Πιέζει το πρόσωπό της στους βραχίονές της μέχρι που

(τα μάτια επιστρέφουν)

οι βολβοί των ματιών της επανέρχονται κάτω από τα βλέφαρά της.

Εκείνη είναι ένα σύστημα πίεσης, τεκτονικές πλάκες, κάτι τεράστιο και βρυχώμενο.

(Οι πνεύμονες επιστρέφουν.)

Βρυχώμενη στη σιωπή, βρυχώμενη σιωπηλά, μην τρομάξεις τους γείτονες. Βρυχώμενη μέχρι να απογυμνωθεί το καυτό της πρόσωπο

(το αίμα επιστρέφει).

Σέρνει τα δάχτυλα των ποδιών της

(τα πόδια επιστρέφουν)

στο χαλί που καλύπτει ολόκληρο τον χώρο, βγάζοντας σπίθες, πιέζει τους αγκώνες της στα πλευρά της καθώς η γυάλινη υδρόγειος θρυμματίζεται και εκείνη είναι μέσα, βυθισμένη μέχρι τους αγκώνες της

(τα όργανα επιστρέφουν)

μέσα ζεστά έντερα και γέμιση. Εκείνη είναι τα δέκα μικρά γουρουνάκια. Εκείνη

(η κύστη επιστρέφει)

τρέχει φωνάζοντας γουί-γουί-γουί μέχρι να φτάσει σπίτι.

Εκείνη είναι χαρούμενη, ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο διακοσμημένο με εντόσθια και βολβούς ματιών, με άσπρες λειασμένες επιγονατίδες και σπονδύλους, ένα εγχειρίδιο βιολογίας ψαλιδισμένο σε πολλά κομμάτια και χρωματισμένο από ένα πεντάχρονο που έχει φάει πολλή ζάχαρη. Εκείνη είναι αυτό το ερυθρό αιμοσφαίριο και εκείνος ο νευρώνας. Aλήθεια, είναι τόσο μικροσκοπική στο κουκλόσπιτο του αίματός της. Aλήθεια. Θα έμενε εδώ για πάντα.

*

(Ξ/αγρύπνια)

Ένας ναυαγισμένος καθεδρικός ναός από λογομαχίες και το φως του ηλίου, ορισμένα όχι μόνο χωρίς φύλλα, μια καμπίνα που επιστρέφει τα ξύλα της στο δάσος, ένα θερμοκήπιο όπου το γυαλί έχει γίνει και πάλι άμμος, μια εκπνοή από μια σπηλιά όπου δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο προϊστορικά κόκκαλα.

Και

χάθηκε.

Λέξεις-σύνδεσμοι: ΠAP_01
ΓIATI MIΣΩ TOΣO ΠOΛY TON EAYTO MOY ΣTA ONEIPA MOY;
ΦOBAMAI OTI ΔEN EXΩ XPHΣIMOΠOIHΣEI ΠOTE TO ΣΩMA MOY. (TA ONEIPA MOY MOY ΛENE …)