ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ

της Δήμητρας Ιωάννου

Θα ζεις στα προάστια.

Θα φθάνεις σπίτι σου περνώντας από μονοκατοικίες με ανοιχτές κουρτίνες. Θα ξέρεις ποιοί λείπουν και ποιοί είναι εδώ. Θα αφήνεις πάντα ανοιχτές τις κουρτίνες στο ισόγειο για να ξέρουν πότε λείπεις και πότε είσαι εδώ.

Θα κόβεις τριαντάφυλλα από τον κήπο για να στολίζεις τα βάζα. Θα προσλάβεις έναν κηπουρό. Θα κόβει τα κλαδιά που ξεπερνούν τη μεσοτοιχία για να μην ενοχλούνται οι γείτονες. Θα ξεριζώνει τα παράσιτα. Θα αντικαθιστάς τ’ άρρωστα φυτά με καινούργια για να εντυπωσιάζεις τους επισκέπτες σου.

Θα σβύνεις τα φώτα στο σαλόνι και στην τραπεζαρία γύρω στις έντεκα. Θα κλείνεις πίσω σου τη χαμηλή πόρτα του κεφαλόσκαλου και θα ενεργοποιείς τον συναγερμό. Θα ξαπλώνεις με το τηλέφωνο δίπλα σου. Θα ειδοποιείς την εταιρεία ασφαλείας μόλις αντιληφθείς ασυνήθιστους θορύβους.

Θα λες παραμύθια μπροστά από τη μπανιέρα.
Θα έχεις μια μικρή αποθήκη για τα χαρτιά υγείας και τ’ απορρυπαντικά. Θα χρησιμεύει για τιμωρία τους.
Θα πηγαίνετε για πικ νικ στο δάσος, δέκα λεπτά με τ’ αυτοκίνητο.

Θα με καλέσεις για λίγες μέρες. Θα έχω δικό μου δωμάτιο. Θα ξυπνάω αργότερα.
Θα κάνουμε βόλτα με τα ποδήλατα. Θα παίρνεις πολλά υπεραστικά.
Θα βλεπόμαστε λίγο. Θα σου περιγράφω αόριστα τις ώρες μου.

Θα περάσουμε μαζί ένα από τα τελευταία βράδια. Θα παραγγείλεις φαγητό για τρεις. Θα πεταχτώ στο δωμάτιό μου. Θα σας ξαναβρώ στην κουζίνα. Θα μιλάς χωρίς να ολοκληρώνεις τις φράσεις σου. Θα επαναλαμβάνεις: «Και τι να έκανα;» Θα σας αφήσω γρήγορα.

Θα σηκωθώ μέσα στη νύχτα. Θα ακούγεται μόνο το ψυγείο. Θα είναι όλα στη θέση τους.

Θα ξυπνήσω από το χτύπημα στην πόρτα. Θα είναι Σάββατο. Θ’ αποχαιρετιστούμε. Θα μου στείλεις ένα τελευταίο μήνυμα.

Θα σε φοβάται συνέχεια.