της Δήμητρας Ιωάννου
Είμαι ένα παλιό μπουντουάρ με μαραμένα ρόδα.¹
– Δεν θα μ’ αφήσεις;
– Ποτέ.
– Θα μπορούσες να υποκριθείς ότι δεν λες ψέματα;
– Μη γίνεσαι ανόητη.
– Ποιά σ’ αρέσει περισσότερο, η Έντι ή εγώ;
– Εσύ, βέβαια.
– Θα δακρύσεις, άμα με δεις να κλαίω;
– Υπερβάλεις.
– Μη μ’ αφήσεις ποτέ.
Στο έλεος του μαύρου πάθους.
*
– Σ’ αρέσει να τραγουδάς;
– Πολύ. Όταν κρατάω το μικρόφωνο όλος ο κόσμος είναι δικός μου.
– Τι αισθάνεσαι όταν τραγουδάς;
– Είμαι ευτυχισμένη. Σαν να μεταφέρομαι σε άλλη διάσταση, σαν να ζω μια Κοσμική στιγμή.
– Θα μας τραγουδήσεις κάτι;
– Φυσικά.
Θα με πάρεις άλλη μία φορά αγγαλιά; / Έχουμε αρκετό χρόνο. / Θα κλείσω για λίγο τα μάτια. / Κράτα μου το χέρι σε παρακαλώ. / Ακούς; Εδώ η βροχή κάνει τόσο περίεργους ήχους. / Θα με πάρεις αγγαλιά μέχρι να κοιμηθώ; / Ναι, για πάντα μαζί. / Κράτα μου το χέρι σε παρακαλώ.
Τα ειδύλλια είναι το αντίθετο της παρακμής;
*
«η ομορφιά ποτέ δεν ολοκληρωνόταν σε μία μόνο λεπτομέρεια: γιατί κάθε λεπτομέρεια προμήνυε την ομορφιά της ακόλουθης λεπτομέρειας. Η ίδια η ομορφιά της μεμονωμένης λεπτομέρειας ήταν πάντα ανήσυχη. Ονειρευόταν την τελειότητα, αλλά δεν γνώριζε την ολοκλήρωση και την έθελγε ακατάπαυστα η επόμενη ομορφιά, η άγνωστη. Το προμήνυμα ομορφιάς που περιλαμβανόταν σε κάθε λεπτομέρεια συνδεόταν με το διάδοχο προμήνυμα ομορφιάς, κι έτσι τα διάφορα προμηνύματα μιας ομορφιάς η οποία δεν υπήρχε είχαν γίνει το βαθύτερο μοτίβο του Χρυσού Ναού. Αυτά τα προμηνύματα ήταν ενδείξεις ανυπαρξίας. Η ανυπαρξία αποτελούσε την ίδια τη δομή αυτής της ομορφιάς.»²
*
Στο διαμέρισμα της Λίντα. Φέρνει την τούρτα των γενεθλίων της. Την ακουμπάει στο τραπεζάκι του σαλονιού και τακτοποιεί. Η περούκα της είναι στολισμένη με άσπρα τριαντάφυλλα.
Η ενέργεια που υπάρχει μέσα στο όνειρο μέχρι να καταστραφεί.
– Καλώς ήλθες.
– Ξέρω τι έκανες.
– Δεν θέλω να σε χάσω.
– Μην κλαις. Όχι δάκρυα για μένα. «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιά είναι η ωραιότερη απ’ όλες;» Τι αστείο! Μεγαλώνεις.
– Είσαι σκληρός.
– Ο χρόνος σου τελείωσε.
– Έτσι απλά;
Μπορείς να συνεχίσεις χωρίς ανταπόκριση;
Είσαι σαν ένα γλυκό δηλητήριο μέσα μου. / Είσαι μέσα στο μυαλό μου κι ο χρόνος είναι το παρελθόν. / Αιτία όλου μου του πάθους είσαι εσύ. / Είναι πολύ αργά για μένα πια. / Αυτό το υπνωτικό τραγούδι με παίρνει μακριά. / Μόνο η φωνή σου έχει τη δύναμη να με ξυπνήσει. / Πού είσαι; / Θα μ’ αφήσεις να φύγω μακριά;
Όχι, δεν μπορείς.
*
– Σ’ αρέσει ο ρόλος σου;
– Πολύ. Αν και θα ήθελα να μην αυτοκτονήσει η Λίντα.
– Τι αισθάνεσαι όταν παίζεις;
– Ποτέ δεν είμαι τόσο πολύ ο εαυτός μου παρά όταν δεν είμαι ο εαυτός μου.
*
Η Έντι προχωράει ανάμεσα στους τάφους κρατώντας ένα μεγάλο λευκό τριαντάφυλλο. Η κηδεία της Λίντα. Το στεφάνι έχει άσπρα τριαντάφυλλα και μαύρη κορδέλα.
Όταν, ω σκοτεινή ομορφιά, κλειστά θα ‘χεις τα μάτια.³
– Έντι, κοίτα! Οι τάφοι βουλιάζουν!
– Εύχομαι να βουλιάξει όλη η χώρα.
– Όσα δεν παρασύρθηκαν απ’ τα νερά μουλιάζουν. Όλα είναι ψεύτικα, ψεύτικα λουλούδια από τους τάφους!
– Εύχομαι να βουλιάξει όλη η χώρα.
ΤΕΛΟΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Σαρλ Μπωντλαίρ, LXXVI Spleen από τη συλλογή «Tα άνθη του κακού», 1861
2. Γιούκιο Μίσιμα, «Ο ναός του Χρυσού Περίπτερου», 1956.
3. Σαρλ Μπωντλαίρ, «Μεταθανάτια τύψη» από τη συλλογή «Tα άνθη του κακού», 1861.
aglimpseof.net 