The images  are taken in a place linked to the childhood of the photographer, a roof of an old house.  Memories of silences and waste waters tranforming into voices. electric wires burnt from sun and blots on walls like screaming faces. The images are  her  intimate farewell to the age of innocence.

“è un luogo della mia infanzia: trovavo  cose rotte, pezzi di antenne, fili elettrici bruciati e trasformati dal sole. Dai tombini sentivo rumori che mi sembravano provenire dall’ Ade e le macchie sui muri erano volti che urlavano”.

«Είναι ένα τόπος της παιδικής μου ηλικίας: έβρισκα πράγματα σαπισμένα, κομμάτια από κεραίες, ηλεκτρικά καλώδια καμμένα και παραμορφωμένα από τον ήλιο. Από μικρούς τάφους άκουγα ήχους που έμοιαζαν να προέρχονται από τον Άδη και οι θάμνοι των τοίχων τους ήταν πρόσωπα που ούρλιαζαν».