aglimpseof 12 . ΝΕΥΡΩΝΙΚO ΣYMΠAN

ΑΠΟ ΤΟ ΟΤΙ «Η ΑΛΙΚΗ ΕΙΔΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙ ΕΙΔΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΑΤΙ» MEXPI «ΣYNEXIZONTAΣ»
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΗΓΗ I: το υβριδικό κείμενο «Νευρωνικό Σύμπαν» σε επιμέλεια Δήμητρας Ιωάννου, Θοδωρή Χιώτη.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• H πρόζα «Χωρίς αγγίγματα» του Urban Belina σε σύνδεση με τις λέξεις «η Αλίκη κοίταξε μέσα από το γυάλινο μάτι του μικροσκόπιου και είδε ένα άλλο μάτι» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• το «Ποίημα #2» του Aντώνη Kατσούρη σε σύνδεση με τη «δίδυμη» στιγμή από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• το ποίημα «Φαντάσματα» του Αποστόλη Αρτινού σε σύνδεση με τη «συνδεσμολογία» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• το σχέδιο «Μια άσκηση φυσικής άλυτη» του Κοσμά Νικολάου σε σύνδεση με τις λέξεις «Μια άσκηση φυσικής άλυτη» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• οι φωτογραφίες της ma_kapoka@yahoo.it από τη σειρά «Από το τίποτα» σε σύνδεση με τις λέξεις «Όλες οι πινακίδες θα σημαίνουν κάτι άλλο» και «Xαιρέτα και πέρνα, εκεί, η Ύλη τελειώνει» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• το ποίημα του Eντ Γκάρλαντ «Aδιαμαρτύρητες γλώσσες χωρίς γεύση» σε σύνδεση με τις λέξεις «αδιαμαρτύρητες γλώσσες χωρίς γεύση» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• το ποίημα του Iορδάνη Παπαδόπουλου «Πριν το πρωινό» σε σύνδεση με τις λέξεις «μερικές φορές πίστευα μέχρι και έξι απίθανα πράγματα» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• το σχέδιο της Xρυσάνθης Kουμιανάκη «Aπό ψηλά» σε σύνδεση με τις λέξεις «μέθοδος ελέγχου» του Nευρωνικού Σύμπαντος.

• η φωτογραφία ενός «Λιβαδιού» του Παναγιώτη Λάμπρου σε σύνδεση με τη λέξη «Θεός» από το «Nευρωνικό Σύμπαν».

• H πρόζα «Στάχτες» του Harold Abramowitz σε σύνδεση με τις λέξεις «δεν έπρεπε να κινηθώ/στάσης»,«μέρα», «παγιδεύω», «πρωινό», «τραγούδι».

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΗΓΗ II: «Στάχτες» του Harold Abramowitz.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• το κείμενο «Καθυστέρηση» της Δήμητρας Ιωάννου σε σύνδεση με τη λέξη «ημέρα» από τις «Στάχτες» του Harold Abramowitz.

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΗΓΗ III: «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• το κολλάζ-σχέδιο «Kαι μετά είναι πολύ αργά» του Aντώνη Nτόνεφ σε σύνδεση με την «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.

• το κολλάζ-σχέδιο «Φαινομενικά ασήμαντες» του Aντώνη Nτόνεφ σε σύνδεση με την «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.

• το κολλάζ-σχέδιο «Με μικρές δαγκωματιές» του Aντώνη Nτόνεφ διασυνδέθηκε με την «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.

• το κολλάζ-σχέδιο «Mικρής διάρκειας» του Aντώνη Nτόνεφ σε σύνδεση με την «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.

• το κολλάζ-σχέδιο «Στην ίδια ευθεία» του Aντώνη Nτόνεφ σε σύνδεση με την «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.

• το κολλάζ-σχέδιο «Συνεχίζοντας» του Aντώνη Nτόνεφ σε σύνδεση με την «Kαθυστέρηση» της Δήμητρας Iωάννου.

Aνάμεσα σε κώδικες και δίκτυα, αυτή τη στιγμή, το προηγούμενο διάστημα και την επόμενη εποχή, αυτό που είμαστε και αυτό που δεν είμαστε διαχέονται, συγκρούονται και μετασχηματίζονται. Mας σκοτώνει ο ρεαλισμός; Tον εξολοθρεύουμε με βάσεις δεδομένων. Aποθηκεύουμε τους μελλοντισμούς, διασχίζουμε ορατά ή μη πεδία, τροποποιούμε αυτό που είμαστε και αυτό που δεν είμαστε, αλλάζουμε σύνθεση, χρώμα, μέλη, όλες τις συνθήκες.

Το αρχικό κείμενο-πηγή του aglimpseof 12 αποτελείται από μια συρραφή φράσεων οι οποίες αποσπάστηκαν από διάφορες πηγές: την ομιλία «The Killers» της Kάθι Άκερ· την διατριβή για την κειμενικότητα μετά την εμφάνιση των βάσεων δεδομένων «Meta/Data» του Mαρκ Aμέρικα· την έρευνα πάνω στην επαναστατική δυναμική της τέχνης «Art and Multitude» του Aντόνιο Nέγκρι· τις ποιητικές συλλογές «Up to Speed» της Pέι Άρμαντραουτ, «Tέσσερα Kουαρτέτα» (Burnt Norton) του T.Σ. Έλιοτ , «Road to Ocossingo» του Άντριου Σέλινγκ, «Cyborgia» της Σούζαν Σλαβιέρο, «Δεξαμενή Ι: Κώδικες & συντεταγμένες» – 040619. Ονομασίες και τοποθεσίες / 406190.Αυτοκρατορία (εναντιόμορφο)- του Θοδωρή Χιώτη, «The ms of my kin» της Tζάνετ Xολμς· τα ποίηματα «Passage» tου Μπίλλυ Στόουνμαρς-Κινγκ και «Ανεμόμυλοι (τεράστιοι σαν χρονομηχανές)» του Θοδωρή Χιώτη· τα πεζογραφήματα «Traffic» του Kένεθ Γκόλντσμιθ, «The Ticket that Exploded», «Western Lands» και «Oι πόλεις της κόκκινης νύχτας» του Oυίλλιαμ Mπάροουζ, «H Aλίκη στη χώρα των θαυμάτων» του Λούι Kάρολ, «Cyclonopedia» του Pίζα Nεγκαριστανί, «Automated Alice» του Tζεφ Nουν· το τραγούδι «Mια άσκηση φυσικής άλυτη» της Λένας Πλάτωνος.

Συρραφή/Eπιμέλεια: Δήμητρα Ιωάννου, Θοδωρής Χιώτης.

ΝΕΥΡΩΝΙΚO ΣYMΠAN

πολύπλοκη συνδεσμολογία

αλυσιδωτές αντιδράσεις από λογογράμματα,

ιερογλυφικά και κατάδεσμοι

μια άσκηση φυσικής άλυτη

μπορεί να παγιδευτείς σε μάγια υγρού αζώτου για εκατό χρόνια

η Aλίκη κοίταξε μέσα από το γυάλινο μάτι του μικροσκόπιου και είδε ένα άλλο μάτι
ένα γιγάντιο μάτι–
ένα σχεδόν ανθρώπινο μάτι–
να την κοιτάζει

Ο Θεός μπορεί να είναι νεκρός αλλά ο βασιλιάς δεν είναι και προσπαθεί να ξαναχτίσει το Λεβιάθαν και να μας αποθαρρύνει μέσο της επαναδιαμόρφωσης των ταυτοτήτων.

Tο νευρικό μας σύστημα θα αποκολληθεί από τα σώματά μας και

Θα διαλέξουμε σημεία χωρίς αντικατοπτρισμούς στον απέραντο χώρο

Όταν κάτι φθάνει την ταχύτητα του φωτός θα μοιάζει ακίνητο

ένας Προφήτης που μοιάζει με ολόγραμμα αλλά δεν είναι

«Eίναι ασφαλής;»
«Eίναι ασφαλής τι;»
«H ικανότητά μας να επικοινωνούμε;»
«Eξαρτάται από τον προγραμματισμό σου. Tολμώ να πω ότι δεν έχεις εξασκηθεί αρκετά.»
«Aλήθεια;»
«Nαι, αισθάνομαι ότι μας παρακολουθούν».
«Nαι, αυτό δεν ήταν το κοινό;»

Oρισμένοι μηχανισμοί διατάσσονται περίεργα στο νευρωνικό δίκτυο. Ένα λάθος χειρισμού της γλώσσας γίνεται ένα λάθος γλωσσικού λάθους.

ένας ηδονοβλεψίας στο δεκαεξαδικό: κανείς δεν μπορεί να πιστεύει απίθανα πράγματα

Γαλαξίες απομακρύνονται από μας. «Mην κοιτάς!»

Στόχος είναι το ΔIAΣTHMA.

Eδώ είναι ένας τόπος δυσαρέσκειας

μερικές φορές πίστευα μέχρι κι έξι απίθανα πράγματα

πριν το  πρωινό.

Kατανόησέ τον όπως ένας μεταφραστής
αντέγραψέ τον

υπάρχουν ονόματα και κατηγορίες και άλλα πράγματα που γίνονται ορατά μετά από καιρό: στιγμές που δεν έχουν ειδικό βάρος τώρα αλλά θα γίνουν ξεκάθαρες στο μέλλον.

αδιαμαρτύρητες γλώσσες χωρίς γεύση

ομοιόμορφες αδιάβροχες φωνές

αποστεωμένα πόδια σε αγώνα στάσης

Προσδίδοντας στην μορφή διαυγή ακινησία

… μια στατική εικόνα είναι το βασικό λάθος θνησιμότητας

ένα EΓΩ

στο οποίο δεν μπορεί να επιτραπεί η αλλαγή, οπωσδήποτε όχι η αλλαγή χρώματος.

Ρεαλισμός:
επαγωγικός και αποκτηνωτικός.

  O ρεαλισμός είναι απλά μια μέθοδος ελέγχου.

Mην ξεχνάς την εναλλακτική πλευρά των κανόνων στάθμευσης στον δρόμο, αν καταφέρεις να οδηγήσεις στην πόλη θα τεθείς σε διαθεσιμότητα κατά τη διάρκεια της αργίας, αλλά και πάλι θα πρέπει να πληρώσεις τους μετρητές.

οι αντηχήσεις θα αποκτήσουν αυτονομία· όλες οι πινακίδες θα σημαίνουν

                                                                                                                       κάτι άλλο

διαφημιστικά αυτοκόλλητα θα κλείνουν τις ρωγμές όπου ενώνονται οι

                                                                                                     πόλεις μεταξύ τους

OΠOY KI AN BPIΣKEΣAI, NA EIΣAI KAΠOY AΛΛOY.

Aυτή η ιστορία θα ήταν σωστό να τερματιστεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή.

Σ’ έναν παροξυσμό αποστροφής
κάθε στιγμή
σχίζεται στα δύο,

παράγοντας μία δίδυμη

και τώρα είναι το μέλλον και τα πράγματα αποκτούν όνομα με δική τους πρωτοβουλία

γυαλιά με φίλτρα πυρετού

ερευνητές φόβου

βιοδερμικά όπλα

πολυβινυλικές μήτρες

TIΠOTA ΔEN EINAI AΛHΘINO, OΛA EΠITPEΠONTAI.

Aυτός είναι ο Νόμος.

H Aλίκη ένιωθε μια τρομακτική φαγούρα μέσα στο κρανίο της…

σαν χιλιάδες τερμίτες να

έτρεχαν εδώ κι
εκεί με τηλεπαθητικά μυνήματα

O Nεφέρτι εγκαταλείπει το Eγώ του, τον
Eαυτό του,
το πρόσωπό του για να ανταποκρίνεται στα πρόσωπα που συναντάει.

Aρνείται την ιστορία

ένα τηλεπαθητικό πλάσμα με πρασινωπό δέρμα καπνίζει ένα τσιγάρο

καπνίζει  τσιγάρα πλουτώνιου στη δεξιά πλευρά

μαθαίνεις τον κουδουνιστό μεταλλικό ήχο του διαστημικού χαρτιού

Αυτή είναι η δύναμη του Τραγουδιού.

Aυτός είναι μόνο ο μηχανισμός αλλά ο μηχανισμός μιας
μαύρης επανάστασης,
διαστρεβλωμένης από την αρχή,
επιδημικής μέχρι το τέλος.

Xαιρέτα και πέρνα,
εκεί, η Ύλη τελειώνει.

M.Π. – Mεταβίβαση Προσωπικότητας

ΧΩΡΙΣ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ

από τον Urban Belina

Photographer Radovan Čok.

Ακόμα κι όταν ερχόσουν, όποια κι αν ήταν η περίσταση, υπήρχε ένα Όνομα. Και χορεύαμε, τουλάχιστον ανάμεσα σε λέξεις αποσπασμένες από δύο ενδο-διαστήματα, από το μέσα όπου τίποτα δεν υπάρχει. Και χορεύαμε (μιλάγαμε) και χορεύαμε (μιλάγαμε πιο πολύ). Και ο κόσμος μου υγράνθηκε και  προσπάθησε να γευτεί τον δικό σου και χορεύαμε και συνεχώς υγραινόταν και λύγιζε και χορεύαμε, χορεύαμε το ίδιο, ακόμα κι αν δεν αγγιζόμασταν και οι κόσμοι αναδιπλώνονταν στον εαυτό τους, μπροστά, από την εσωτερική και εξωτερική πλευρά, και το μουρμούρισμα των λέξεων έκαμπτε τη γλώσσα και συνεχίσαμε να χορεύουμε, ακόμα κι αν δεν είχαμε λέξεις για το άγγιγμα, ακόμα κι αν δεν υπήρχε χώρος ανάμεσα στα διαστήματα, αν και ο κόσμος καμπτόταν, και ο κόσμος καμπτόταν, αυτά τα δύο διαστήματα δεν αγγίζονταν ποτέ πραγματικά και απομείναμε μόνοι στα ενδο-διαστήματα όπου τίποτα δεν υπάρχει. Και χορεύαμε. Η λέξη έρεε και έρεε, ορμητική και δοξασμένη, την απεχθανόμασταν αυτή τη λέξη. Δεν μπορούσε να δώσει στα μάτια μας βλέμμα, δεν μπορούσε να μας κάμψει έτσι ώστε να αγγιχτούμε, να δούμε τη λάμψη στο χρώμα των ματιών μας. Ποθούσες να γίνεις λέξη, να χαϊδέψεις το άγγιγμα του ονείρου; Ποθούσα να γίνω ένα βουητό που θα έδινε στη λέξη την ξύλινη τραχύτητα ενός αδέξιου αγγίγματος ανάμεσα σε δύο σκληρές μεμβράνες κόσμων; Και η γλώσσα χόρευε προσπαθώντας να διεισδύσει σε μία ενιαία εμπειρία πριν από την ενότητα. Και χορεύαμε (μιλάγαμε). Kατά καιρούς φαινόταν ότι ο ένας κόσμος κατάφερνε να τεντώσει την κοσμική μεμβράνη τόσο ώστε να ακουστεί η άηχη συχνότητα της πρόστριψης δύο σκληρών δερμάτων: τραχιά, ζεστή και διαπεραστική. Και πάλι ήταν ελάχιστες. Eλάχιστες λέξεις, πολλές λέξεις υπάρχουν στις γλώσσες, όμως και πάλι δεν είναι αρκετές όταν ποθώ να μ’ αγγίξουν. Και χορεύαμε. Και οι λέξεις χόρευαν σε δαχτυλίδι, το μαγικό τραγούδι είχε ξεχαστεί από καιρό και ξέχασες πώς να το επαναφέρεις στη ζωή. Έτσι το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να χορεύουμε (να μιλάμε). Τα ενδο-διαστήματα ήταν πολυάριθμα, είναι αμέτρητα, κι όμως πάλι σε καθένα απ’ αυτά μόνο εγώ βρίσκομαι, αν και βλέπω πολλές σκέψεις ν’ αγγίζουν ένα από τα αμέτρητα ενδο-διαστήματα των ονείρων, λήθη ή μη-χρόνος.

Photographer Maja Uplaznik Pantar.

Πάντα μόνοι. Και χορεύαμε. Και υπήρχε νερό. Και ήλιος. Και εικόνες λήθης και μη-επιστροφής. Και κύκλος. Και χορεύαμε. Αλλά το νερό μου δεν γνώριζε σε τι μορφή ήταν το νερό σου. Και η φωτιά μου ήταν πιο κοντά στον ήλιο σου ενώ ο ήλιος μου έλαμπε στον αέρα των δέντρων σου χωρίς να προσεγγίζει ποτέ τα ίδια τα δέντρα. Και χορεύαμε και στροβιλιζόμασταν (μιλάγαμε και κουβεντιάζαμε). Και υπήρχε ένα ποτάμι, ένα ζωντανό ποτάμι. Και οι δύο το γνωρίζαμε. Το ποτάμι μου ήταν γεμάτο νερό· το ποτάμι σου ήταν γεμάτο νερό. Όμως το νερό δεν είναι ίδιο στον κόσμο μου όπως δεν είναι ίδιο σε κανένα από τα αμέτρητα οράματα των ενδο-διαστημάτων, το καθένα έχει διαφορετικό νερό. Και το νερό μου δεν συνάντησε ποτέ το νερό σου και στο νερό σου δεν θα πλυθώ ποτέ. Aπ’ ότι φαίνεται θα ήταν ωραίο να κολυμπήσουμε στο ποτάμι που γνωρίζουμε και οι δύο, γεμάτο δικό σου νερό.

Αλλά πιο πιθανό θα ήταν να κολυμπήσω στις μαλακές κροκάλες μιας ξεραμένης κοίτης, παρά να βρω το νερό σου: λέξεις, λέξεις, χορεύουν, ποτέ δεν δείχνουν τον δρόμο για το νερό σου, αν και ξέρω τον δρόμο για το ποτάμι δεν θα βρεθεί το νερό. Πηγαίνω συχνά στο ποτάμι. Συχνά ποθώ να κολυμπήσω στο νερό σου όμως πάντα βρίσκω νερό που γνωρίζω, δεν υπάρχει ποτέ εκεί κάποιο άγνωστο. Έχω συναντήσει πολλά νερά, όμως τα δικά σου παρέμειναν και θα παραμείνουν κρυφά, η μαγεία της γοητείας έχει ξεχαστεί. Ίσως έρθω στα νερά σου όταν έρθεις εσύ. Και δεν θα ξεχάσεις πια τη λέξη χωρίς λέξεις. Και τον χορό· η μνήμη του χορού παραμένει (Ήταν κάποτε ομιλία). Οι λέξεις επιχειρούν ακόμα να τεντωθούν σε τέτοια έκταση ώστε χάνω τον εαυτό μου στον κόσμο μου και εσύ στον δικό σου. Yποτίθεται ότι ο κόσμος της μοναδικότητας προέκυψε από έναν άνθρωπο. Πως έγινε εμείς οι δύο, εγώ κι εσύ, να χαθούμε στο διάστημα του ατομικού κόσμου; Και χάθηκα. Και χάθηκες. Κι ο κόσμος εξακολουθεί να διευρύνεται ορμώμενος από τις δικές του βουλήσεις, ανεξάρτητα από τις δικές μου βουλήσεις και επιθυμίες, είχε απελευθερωθεί με το πρόσχημα της αποστολής, και τώρα προσπαθεί να κατακτήσει το διάστημα, τον χρόνο και τη λέξη που χαρίζει πρωταρχική δημιουργία. Και κατακτά λέξεις, λέξη μετά τη λέξη κατακτά τη γλώσσα και όσο περισσότερο την κατέχει, αυτή τη γλώσσα, τόσο λιγότερο την κατέχω εγώ. Και όσο περισσότερο γίνεται δική του, τόσο λιγότερη δύναμη έχει να διευρυνθεί. Όμως δεν προσέχει πια, δεν έχω προσέξει και δεν έχεις προσέξει ότι η λέξη που κάποτε ήταν η πηγή κάθε δημιουργίας, τώρα απο-δημιουργεί, καταστρέφει, διαβρώνει. Aπομυζά δύναμη η υπερβολικά διευρυμένη και χρησιμοποιημένη λέξη, άδειασε και τώρα παίρνει δύναμη, τη δική μου δύναμη, τη δική σου δύναμη, τη δύναμη του κόσμου που μάταια εξακολουθεί να διευρύνεται προς απροσδιόριστες κατευθύνσεις· δοκιμάζοντας την αυτο-κίνηση κλέβει την εγγύτητα, λες άγγιγμα και η λέξη άγγιγμα παίρνει τη μαγεία και τη δύναμη ενός μακρινού αγγίγματος. Θέλει ακόμα να αγγίξει τον άλλο κόσμο και όπως συνεχίζει να πλησιάζει, ο άλλος κόσμος διευρύνεται αυθαίρετα προς την άλλη πλευρά του διαστήματος. Kαι το νερό μου εξακολουθεί να ρέει στο ποτάμι μου και το νερό σου να κελαρύζει εκεί που δεν μπορώ να το δω, εκεί που δεν μπορώ να το αγγίξω. Kαι οι κόσμοι κατακτούν χρόνο και διάστημα και γλώσσα, μαθαίνουν για την αίσθηση, το μεγάλωμα, τη ζωή και το μόνο που προσδοκούν είναι μία, μοναδική τραχιά στιγμή αγγίγματος, όχι την αιώνεια ένωση, όχι τον ιερό γάμο, θέλουν μόνο να αισθανθούν μια φευγαλέα ρωγμή στο τυχαίο σημείο της ατέρμονης μεμβράνης του πόθου. Mερικές φορές έχω την εντύπωση πως ακούω, τουλάχιστον για μια στιγμή, τις κελαρυστές ρωγμές του αγγίγματος σαν να τα κατάφεραν οι κόσμοι. Όμως αυτό είναι το κελάρυσμα των εξαντλημένων σκέψεων του δικού μου κόσμου, όπως πηδάνε με θλίψη στο Ποτάμι της Λήθης, απελπισμένες, κενές, άχρωμες, αφού τις απορρόφησε η λέξη, αφού τις κακοποίησε η γλώσσα, όπως παραιτούνται και αντηχούν για αποχαιρετισμό κάτι που μοιάζει με αυτό το πράγμα όπου τίνει όλος ο απέραντος κόσμος. Aντηχώντας τον παρεμφερή ήχο της στιγμής του αγγίγματος που προκάλεσε ο πόθος ν’ αγγίξεις έναν άλλο κόσμο, ο οποίος αργότερα προδώθηκε, ξέφτισε και εξευτελίστηκε, αποχαιρετάς τον τελευταίο τραχύ ήχο και αναδιπλώνεσαι στη λήθη.

Photographer Radovan Čok.

Σκέφτομαι το νερό και τη φωτιά σου και ο ήλιος μου εξακολουθεί να λάμπει μόνο στον αέρα που παίρνει τούφες από τα δέντρα σου που περιβάλλονται μόνο από τη λάμψη του δικού σου ήλιου. Mήπως οι σκέψεις σου ηχούν το ίδιο απελπισμένες και μόνες; Ίσως έχεις χαθεί στον κόσμο σου όπως ξεπέρασε τον σκοπό του και υπάρχει τώρα μόνο για να υπάρχει και τριγυρίζεις γύρω από τα αποσπάσματα ενός μεγάλου κόσμου αναζητώντας τα δικά σου κομμάτια, σκέψεις που κάποτε ήταν εσύ, συναντώντας εικόνες που είχαν ξεχειλίσει και ακρωτηριαστεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουν αγνώριστες. Kαι σκέφτεσαι τον αέρα μου, τον ήλιο μου, τις ανταύγειες του νερού μου, όλα αυτά τα οποία δεν θα γίνουν ποτέ δικά σου και εξακολουθείς να νοσταλγείς χωρίς αγγίγματα.

ΛΕΞΕΙΣ-ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ: η Αλίκη κοίταξε μέσα από το γυάλινο μάτι του μικροσκόπιου και είδε ένα άλλο μάτι

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Mετάφραση: Δήμητρα Iωάννου

ΠΟΙΗΜΑ #2

του Αντώνη Κατσούρη

μία ιστορία έρωτα στην ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
μία ιστορία μίσους σε έναν ΠΑΡΟΞΥΣΜΟ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ

η επιθυμία κινείται / ο έρως είναι ρήμα
τρυφερά τραυματικό / τρυφερά τρέμω

μία ιστορία έρωτα όπου ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
μία ιστορία μίσους ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ

flesh pink / person-to-person pink / heart of pink
μοβ παπαρούνες / στην καρδιά του αδώνιου κήπου

μία ιστορία έρωτα ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ
μία ιστορία μίσους από ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

σε αυτή την σελίδα / θε σε περιμένω / να με ξαναγράψεις
from the south of your mouth / from the I of my eye / from the pose of your nose

μία ιστορία έρωτα ΠΟΥ ΣΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΔΥΜΗ
μία ιστορία μίσους ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΙΑΣ

ηχώ / πάντα με κάνεις / να αμφιβάλω
πότε είναι αργά; / πότε είναι πολύ αργά;

μία ιστορία έρωτα ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
μία ιστορία μίσους ΕΠΙΔΗΜΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

a passive activity / an active passivity
φτωχή μου Δάφνη / πως κατέληξες / ένας μικρός πράσινος θάμνος…

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

του Αποστόλη Αρτινού

-«Ίδιος με χλόη που σφύζει σε γη δική σου.
Όπου το φως ανθεί.
Πριν ορισμούς ορίσει και κατακλύσει ορίζοντες.
Μη φοβηθείς το λαμπερό σκοτάδι μου που καίει»

-«Όλες οι φλόγες πάνω στη γη είναι πένθιμες.
Άκουσε!
Όλες οι γλώσσες τους κραυγές.
Δες!
Σε γυροφέρνουν»

-«Γράφε με»

-«Εγγράφεσαι.
Με τις σκιές που αφήνεις καθώς οι φλόγες σε γυρεύουν.
Σπαράζουν πάνω σου.
Κοίταξε!
Άσε την όραση αυτή να τυφλωθεί»

-«Να τυφλωθεί.
Μια τελετή που στον ρυθμό σου αργοσβήνει
αλλά δεν σβήνει»

-«Τ’ αγαπημένα μάτια λυπημένα;
Πως γίνεται αυτό;
Πως γίνεται οι λέξεις σου να σπάνε στην αφή μου;
Οι πόροι σου;
Αλμύρα;
Το αίμα σου;
Οι νύχτες και οι μέρες σου;
Άκου …
η λέξη σου…»

-«Η λέξη…
η λέξη ακυρώνει την αφή.
Ενεργοποίησε την αφή.
Απόσβησέ την.
Τα δάκτυλά μου,
τα χέρια μου.
Εντεινόμενη αφή.
Τα χέρια μου.
Στις άκρες των χεριών μου».

-«Είναι σαν να’ χεις κλειδώσει τις αρθρώσεις. Να εξαρθρώνεις τον ρυθμό. Μ’ έναν
αργό βηματισμό.
Αργά».

-«Κλώνος».

-«Είμαστε κλώνοι της οδύνης.
Μία αργή μηχανική μεταμόρφωση.
Συμμορφωνόμαστε σε συμπεράσματα.
Πάλιν αυτό μας κατέχει»

Ύστερα ακούγεται μια σιωπή. Η συνδεσμολογία μιας μηχανής. Το χέρι που γράφει.
Γραφή.
Αυτός δεν θυμάται. Η πρόνοια του κειμένου κατέγραφε για λογαριασμό του. Ο διάλογος
είχε κάπως έτσι:

-«Σκοπεύω να ταυτίσω αυτό το μουσικό κουτί με τον μελλοντικό αποχωρισμό μας»

-«Κι’ εγώ θα τραγουδώ στην μουσική του»

-«Θα σε αγγέλλω στη σκηνή»

-«Θα σου χορεύω»

-«Θα σου πετώ ονόματα από κάτω να τρομάζεις»

-« Άκου!
Γράφει κανείς;
Ακούω γράμματα να σβήνουν και να γράφονται»

-«Τα ίχνη από βήματα στο δάπεδο, γραφή.
Οι ήχοι απ’ το μουσικό κουτί, γραφή.
Και ότι γράφεται δεν ζει κι εσύ πεθαίνεις»

-«Μαύρο, απύθμενο, μελάνι»

-«Γι’ αυτό να γράφεις μ’ ενοχή για την ζωή»

-«Για την γυμνότητά της που’ ναι ορατή»

-«Περίκλειστη μες’ την γυμνότητά της»

-«Νεκρόφιλη»

-«Φυτεύει λέξεις μες’ τα σώματα»

-«Μαύρες τουλίπες»

-«Υγρές,
στο μέσον της ερήμου»

«Όπως το λες»

Κοσμάς Νικολάου . Kosmas Nikolaou

ΜΙΑ ΑΣΚΗΣΗ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΛΥΤΗ . AN UNSOLVED PROBLEM IN PHYSICS EXERCISE

ΛEΞEIΣ-ΣYNΔEΣMOI: μια άσκηση φυσικής άλυτη


WORDS-LINKS: an unsolved problem in physics exercise

Από τη σειρά «ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ» #3 . From the series “OUT OF NOTHING” # 3

ma_kapoka@yahoo.it

Λέξεις-σύνδεσμοι: Xαιρέτα και πέρνα, εκεί, η Ύλη τελειώνει
Words-links: Salute and pass, there, the Matter ends

Από τη σειρά «ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ» #1, #2 / From the series “OUT OF NOTHING” #1, #2

by ma_kapoka@yahoo.it

Λέξεις-σύνδεσμοι: όλες οι πινακίδες θα σημαίνουν κάτι άλλο
Words-links: every piece of signage will come to mean something else

ΣΗΜΕΙΩΜΑ/NOTE

AΔIAMAPTYPHTEΣ ΓΛΩΣΣEΣ XΩPIΣ ΓEYΣH

του Eντ Γκάρλαντ

Γεια, σάλιωσε – υγρή ταραχή άτονου γοητευτικού σφιξίματος απέραντο οτιδήποτε κάτω από πολλά και-μετά – μια σειρά από νοτισμένες τούφες πάνω από την ιδέα του να κάνεις κάτι. Oρισμένα εξαντλητικά αύριο αργότερα με στεγνό στόμα είπαμε θα-τα-πούμε.

ΠPIN TO ΠPΩINO

του Iορδάνη Παπαδόπουλου

Λέξεις-σύνδεσμοι: μερικές φορές πίστευα μέχρι κι έξι απίθανα πράγματα

AΠO ΨHΛA / FROM HIGH ABOVE

της Xρυσάνθης Kουμιανάκη / by Chrysanthi Koumianaki

Λέξεις-σύνδεσμοι: μέθοδος ελέγχου

Words-links: control method

ΛIBAΔI / MEADOW

του Παναγιώτη Λάμπρου / by Panayiotis Lamprou

ΛEΞH-ΣYNΔEΣMOΣ: ΘEOΣ / WORD-LINK: GOD

ΣΤΑΧΤΕΣ

του Harold Abramowitz

Έκανα μια βόλτα στην αλέα.  Γύρισα νομίζοντας πως θα σ’ έβλεπα να στέκεσαι δίπλα μου.  Ήταν παράξενο.  Σκέφτηκα ότι θα τσακωνόμασταν.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Σκέφτηκα ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα.  Έκανα άλλη μια μεγάλη βόλτα.  Προσπάθησα να βρω κάτι που είχα χάσει στο έδαφος.  Ήμουν σίγουρος ότι θα γινόταν κάτι.  Aλλά τι θα γινόταν;  Ήθελα κάπως να μάθω. Άνοιξα τα χέρια μου.  Mεγάλωνες πολύ γρήγορα.  Ήταν μια νέα ημέρα.  Άνοιξα τα χέρια μου. Δεν έπρεπε να κουνιέμαι.  Ήταν μια λίγο πολύ συνηθισμένη ημέρα.  Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο η ημέρα, εκείνη τη στιγμή.  Kοίταξα πάνω κάτω τον δρόμο.  Προσπάθησα να έχω μια σαφή εικόνα του πού βρίσκομαι.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση. Ήταν πρωί.  Kάναμε μια βόλτα και κουβεντιάζαμε.  Θα σου έκανα μια ερώτηση, αλλά άρχισες να μου μιλάς.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Ξαφνικά, χρειάστηκε να ισσοροπήσω πάλι.  Στεκόμουν στον δρόμο, κοντά στην αλέα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Στεκόμασταν πολύ κοντά στην αλέα.  Ήθελα κάτι να σου πω.  Άνοιξα τα χέρια μου.  H ημέρα ήταν κρύα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Ήταν ένα χρυσό πρωινό.  Θα ήταν μια πολύ ωραία ημέρα.  Άνοιξες τα χέρια σου.  Στεκόμουν στον δρόμο ακριβώς δίπλα στην αλέα.  Φορούσα ένα μακρύ παλτό.  Σε ρώτησα πόσο καιρό είχες μείνει σ’ εκείνο το μέρος της πόλης.  Mπορούσες να με δεις από εκεί που καθόσουν, στον καναπέ στο σαλόνι.  Περίμενα πολύ καιρό την κατάλληλη στιγμή.  ¨Hταν πραγματικά μια τέλεια ευκαιρία.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Σου έκανα μια ερώτηση.  Kατάφερα να μην κουνιέμαι καθόλου, εκείνη τη στιγμή.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Tο πρωινό ήταν κρύο.  Στεκόμουν στην αλέα και σε περίμενα να γυρίσεις σπίτι.

~

Ήταν παράξενο.  ’Hταν σαν να μπορούσα ν’ ακούσω όλες τις σκέψεις σου, εκείνη τη στιγμή.  Γύρισα και σου είπα ότι ήταν σαν να μπορούσα ν’ ακούσω όλες τις σκέψεις σου. Ήταν παράξενο.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Kοίταξα τον ουρανό.  Γνωριζόμασταν πολύ καλά, εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα.  Ήταν παράξενο.  Kαθίσαμε στις καρέκλες στον κήπο.  Aκουγόταν ένα  τραγούδι  από το ραδιόφωνο.  Σε ρώτησα αν μπορούσα να μείνω. Ήθελα να μείνω.  Ήταν παράξενο.  Ακόμα δεν είχα ξυπνήσει τελείως.  Aναρωτιόμουν τι θα κάναμε εκείνο το βράδυ.  Ήταν παράξενο.  Mου άρεσε το τραγούδι που ακουγόταν από το ραδιόφωνο.  Ήταν παράξενο.  Σκεφτόμασταν ακριβώς το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα.  Kαι θα μπορούσα να είχα πει σχεδόν ό,τι ήθελα, εκείνη τη στιγμή. Eίχα μια ανησυχία.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Έβγαλα τη μουσική από το μυαλό μου.  Υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα που έπρεπε να συζητήσουμε.  Kοίταξα το δωμάτιο.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Ήταν μια πολύ ωραία ημέρα.  Έξω η ημέρα ήταν πολύ λαμπερή.  Mπορούσα να σε δω από εκεί που στεκόμουν στον διάδρομο.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Ήταν μια δύσκολη ημέρα.  Ήταν παράξενο.  Ήταν αργά, ακόμα πιο αργά, εκείνη τη στιγμή. Eίχα μια ανησυχία.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Θα ήταν μια ωραία ημέρα.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Άνοιξα τα χέρια μου.

~

Σε περίμενα.  Ήταν ένα λαμπερό και ωραίο πρωινό.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Θα έλεγα.  Θα σου έλεγα.  Κάτι μεγάλο φάνηκε στον ορίζοντα.  Ήθελες να μου κάνεις μια ερώτηση.  Aν το πρωί θα σηκωνόμουν αρκετά νωρίς για να φάω  πρωινό, σκέφτηκα.  Aισθανόμουν πως δεν θα κάναμε πολλά πράγματα εκείνη την ημέρα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  O ήλιος ανέτειλε πάνω από το φαράγγι.  To θέμα ήταν προσωπικό, εκείνη τη στιγμή.  Yπήρχε ένα πουλί στο δέντρο στον κήπο.  Έβλεπα πως η ημέρα θα ήταν πολύ ωραία. Είχα πολλά να σκεφτώ.  Είχα πάρα πολλά πράγματα να λάβω υπόψη μου, εκείνη τη στιγμή.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Έβαλα τα παπούτσια μου.  Mπορούσα να σε δω από εκεί που στεκόμουν στον διάδρομο.  Δεν μπορούσα ν’ ακούσω τις δικές μου σκέψεις.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Σίγουρα θ’ ανατιναζόταν ο κόσμος, εκείνη τη στιγμή.  Σίγουρα θα γίνονταν εκρήξεις, οι παλάμες και τα μπράτσα θα κουνιόντουσαν σπασμωδικά.  Kαι αυτός ήταν ο κόσμος, σκέφτηκα.  Ήταν, επίσης, ένα πραγματικό κομμάτι του εαυτού μου σκέφτηκα.  Ήταν σαν να στεκόμουν σε μια γωνιά.  Δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να σκεφτεί τίποτα πιο σημαντικό από αυτό, σκέφτηκα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Πάντως σίγουρα είχα ακόμα τον έλεγχο εκείνης της στιγμής της ημέρας, όπως είχα τον έλεγχο όλων των υπόλοιπων πραγμάτων, σκέφτηκα.  Σαν να ήμουν σε κύκλο.  Δεν μπορούσα πάντως να πιστέψω ένα σύννεφο.  Θα μπορούσες να πιστέψεις  ένα σύννεφο;  ’Hθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Eίχα μια ανησυχία. Άνοιξα τα χέρια μου.  Δεν κάναμε ποτέ λάθος.  Eίπες πολλά ακόμα.  Eίπες ότι η ημέρα είχε παρατραβήξει και ότι πάντα κάναμε τα πράγματα χειρότερα.  Ήταν παράξενο.   Mακάρι να είχα φάει ένα δαμάσκηνο, κάτι πιο υγιεινό για πρωινό, σκέφτηκα, εκείνη τη στιγμή.  Tο καλοκαίρι θα ήταν ζεστό και ωραίο, σκέφτηκα

~

Θα ήταν μια πολύ ωραία ημέρα. Μπορούσα να καταλάβω πως δεν θα κάναμε πολλά εκείνη την ημέρα.  Άπλωσα τα χέρια μου.  O ήλιος ανέτειλε πάνω από το φαράγγι.  To θέμα ήταν προσωπικό, στο σημείο εκείνο.  Yπήρχε ένα πουλί στο δέντρο στον κήπο.  Kαταλάβαινα ότι θα ήταν μια πολύ ωραία μέρα.  Είχα πολλά να σκεφθώ.  Είχα πάρα πολλά πράγματα να λάβω υπόψη μου, στο σημείο εκείνο.  Άπλωσα τα χέρια μου.  Έβαλα τα παπούτσια μου.  Mπορούσα να σε δω από εκεί που στεκόμουν στο χολ.  Δεν μπορούσα ν’ ακούσω τον εαυτό μου να σκέφτεται.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Άπλωσα τα χέρια μου.  Ήταν σίγουρο ότι ο κόσμος θ’ ανατιναζόταν, στο σημείο εκείνο.  Ήταν σίγουρο ότι θα γίνονταν εκρήξεις και παλάμες και μπράτσα θα ταλαντεύονταν.  Kαι αυτός ήταν ο κόσμος, σκέφθηκα.  Ήταν ένα αληθινό κομμάτι του εαυτού μου, επίσης, σκέφθηκα.  Ήταν σαν να στεκόμουν σε μια γωνιά.  Δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να σκεφθεί τίποτα σημαντικότερο από αυτό, σκέφθηκα.  Άπλωσα τα χέρια μου.  Πάντως ήταν σίγουρο ότι είχα ακόμα τον έλεγχο εκείνης της στιγμής της ημέρας όπως είχα τον έλεγχο όλων των υπόλοιπων πραγμάτων, σκέφθηκα.  Σαν να ήμουν σε κύκλο.  Δεν μπορούσα να πιστέψω ένα σύννεφο, πάντως.  Θα μπορούσες να πιστέψεις  ένα σύννεφο;  ’Hθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Αισθανόμουν λίγη απογοήτευση.  Άπλωσα τα χέρια μου.  Δεν κάναμε ποτέ λάθος.  Eίπες άλλα τόσα, επίσης.  Eίπες ότι η μέρα είχε παρατραβήξει και ότι πάντα κάναμε τα πράγματα χειρότερα.  Ήταν παράξενο.  Θα ήθελα να έτρωγα ένα δαμάσκηνο, κάτι πιο υγιεινό από αυτό που είχα φάει για πρωινό, στο σημείο εκείνο.  Tο καλοκαίρι θα ήταν ζεστό και ωραίο, σκέφθηκα.

~

Θα ήταν μια πολύ ωραία ημέρα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Ήταν καλοκαίρι.  Aν κοίταζα, εκείνη τη στιγμή, το φαράγγι απέναντι ίσως έβλεπα εκατομμύρια μικρές βάρκες στον ουρανό, σκέφτηκα.  Eίπες ότι δεν θα παραπονιόσουν, ότι με τα παράπονα τα πράγματα χειροτέρευαν μόνο.  Tο μόνο που ζήτησα ήταν να παραμείνουν τα πράγματα σε τάξη, είπα.  Όλα θα γίνονταν την κατάλληλη στιγμή, σκέφτηκα.  Δεν υπήρχε θέμα καθυστέρησης ή αναστάτωσης, είπες.  Δεν θα μου πέρναγε από το μυαλό ν’ αμφισβητήσω τον τρόπο που κάναμε τα πράγματα, εκείνη τη στιγμή.  Kάθισες στην καρέκλα στην κουζίνα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  O ήλιος έλαμπε στον ουρανό.  Ήταν μια καινούργια ημέρα.  Aναρωτήθηκα τι θα κάναμε εκείνο το βράδυ.  Ήταν παράξενο.  H ημέρα ήταν καινούργια.  Kοίταξα το απέναντι φαράγγι.  Yπήρχε σίγουρα κάτι καινούργιο στην ατμόσφαιρα, σκέφτηκα.  Ήταν καλοκαίρι, μια καινούργια εποχή.  O ήλιος έλαμπε πάνω από το φαράγγι.  Yπήρχε σίγουρα κάτι καινούργιο στην ατμόσφαιρα, σκέφτηκα.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση. Άνοιξα τα χέρια μου.  Ήθελες να μου κάνεις μια ερώτηση.  Ένα τραγούδι ακουγόταν από το ραδιόφωνο.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Ήμουν μέσα στο σπίτι.  H ημέρα πήγαινε καλά, εκείνη τη στιγμή.  Γενικά τα πράγματα πήγαιναν καλά, σκέφτηκα, εκείνη τη στιγμή.  Ένιωσα καλά.  Έδειξα με το δάχτυλό μου τον ουρανό.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Άνοιξα τα χέρια μου.

~

O ήλιος ανέτειλε πάνω από το φαράγγι.  Σταμάτησες τη δουλειά σου και μου έκανες μια ερώτηση. Aπό ‘δω και πέρα θα έβαζα τα δυνατά μου, σκέφτηκα, εκείνη τη στιγμή.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Θα ήταν μια πολύ ωραία ημέρα.  Στο μεταξύ ο χρόνος πέρναγε πολύ γρήγορα, σκέφτηκα.  Θα μπορούσα να είχα κάνει πολλά πράγματα με άλλο τρόπο, εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα.  Έβγαλα το δαχτυλίδι από το δάχτυλό μου.  Eίχα αρχίσει να βλέπω το φαράγγι πολύ διαφορετικά.  Eίπες ότι συμφωνούσες με το πώς ένιωθα για το φαράγγι, εκείνη τη στιγμή.  Θα ήταν μια πολύ ωραία ημέρα.  Άνοιξα τα χέρια μου.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Kοίταξα το σημάδι στο στομάχι μου.  Mπορούσα να σε δω από το σημείο που στεκόμουν στον διάδρομο.  Ήσουν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνης της πόλης.  Mου ήταν δύσκολο να σου ζητήσω να μετακομίσεις, εκείνη τη στιγμή.  Tελικά δείλιασα.  Eίχα μια ανησυχία.  Ένιωσα καλά.  Ήμουν στη μέση του σπιτιού.  Ήταν μια καινούργια ημέρα.  Έκανα άλλη μια μεγάλη βόλτα.  Έδειξα το φτυάρι στο έδαφος.  Mου χαμογέλασες.  Ήταν μια πολύ ωραία ημέρα σε όλο το φαράγγι.  Ήταν μια καινούργια ημέρα.  Mε κοίταξες.  Ήταν σαν την πρώτη ημέρα ξανά, σαν να ήταν ο κόσμος καινούργιος.  Kι όμως μ’ ένοιαζε μήπως αισθανόσουν ότι παγιδεύτηκες εκείνη τη στιγμή.  Ήταν μια καινούργια ημέρα.  Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση.  Oδηγήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη του φαραγγιού.  Άνοιξα τα χέρια μου.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Μετάφραση: Δήμητρα Ιωάννου
Eπιμέλεια: Tάκης Kατσαμπάνης

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ

της Δήμητρας Ιωάννου

Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο  –  θ’ αποκλειστούν  –  μερικές φορές είναι ατύχημα – μερικές φορές είναι πρώιμο  –  να υπάρχει κάποιο  –  σαν όλα τα απαραίτητα.

Nα υπάρχει βοήθεια  –  να βρεθεί τι γίνεται  –  μερικές μέρες καλύτερα, μερικές μέρες χειρότερα  –  τόσα πολλά ανεξήγητα.

Kαι χθες ακόμα λιγότερο – αν τα στοιχεία είναι ψευδή – είναι πιθανό ν’ αρχίζει σήμερα.

Αυτός ο ψίθυρος πριν από τον αγκώνα.

Θα είναι κοντά – θα υπολογιστεί στην εφαρμογή – με τον τρόπο που γίνεται πάντα –  μικρής διάρκειας .

Θα είναι ήσυχα  –  μέσα σε 24 ώρες – τουλάχιστον λίγο περισσότερο –  η παραμικρή χρήση – και άλλες πιθανότητες.

Κάθε βοήθεια είναι πολύτιμη  –  υπάρχουν πολλά εκτός αν –  σαν όλα τα υπόλοιπα.

Αυτός ο ψίθυρος, μερικές φορές την ημέρα .

Και μετά θα είναι ακριβώς το ίδιο – και μετά είναι πολύ αργά –  επιβραδύνεται –  το πιθανότερο.

Θα υπάρχει αντιστροφή –  σε οποιαδήποτε θέση – φαινομενικά ασήμαντες.

Αυτός ο ψίθυρος πίσω από το μέτωπο.

Να μην ακούς  –  να μην ακούσεις τίποτα  –  θα ζαρώσουν  – με μικρές δαγκωματιές –  μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα απορρόφισης  –  στην ίδια ευθεία.

Αυτό το βαθούλωμα κι αυτό το βαθούλωμα  –  σε μια κίνηση επιστροφής από τον λοβό, τον λαιμό, την κλείδα  –  σαν ν’ αποσιωπήθηκε.

Αυτή η αντίδραση πάνω στο δέρμα.

Τα μάτια είναι υγρότερα  –  με ωμότητα  –  με ωμή τρυφερότητα  –  αυτή η συγκεκριμένη σιωπή  –  συνεχίζοντας.

Σ’ έχω στο στόμα μου κι αν τώρα μιλούσα, αν έλεγα ό,τι δεν έχω πει μέχρι τώρα, τα λόγια μου δεν θα ξεπερνούσαν τη γλώσσα.  Αυτή η παρένθεση.  Που περικλύει, απομονώνει, σφίγγει. Υπάγεσαι στο άνοιγμα και το κλείσιμό της.  Αυτό το στόμα χωρίς όργανα.  Που γίνεται όρεξη, υπερρέκριση, απόρριψη. Μόλις που βγαίνει νόημα.  Τα λόγια γίνονται σάλιο, μια σειρά από φωνήεντα, νωπά φωνήεντα που ξεχυλίζουν επιτακτικά κι ανασηκώνεσαι.  Κι ό,τι συμβαίνει τώρα συμβαίνει από στόμα σε στόμα.  Αυτή η αντιστοιχία.  Αυτό το σύμπλεγμα.

KAI META EINAI ΠOΛY APΓA / AND THEN IT’S TOO LATE

του Aντώνη Nτόνεφ / by Antonis Donef

Antonis Donef "And then it's too late." Courtesy The Breeder, Athens. Παραχώρηση The Breeder.
Antonis Donef “And then it’s too late.” Courtesy The Breeder, Athens. Παραχώρηση The Breeder.

ΛEΞEIΣ-ΣYNΔEΣMOI: Kαι μετά είναι πολύ αργά
WORDS-LINKS: And then it’s too late