της Δήμητρας Ιωάννου
Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο – θ’ αποκλειστούν – μερικές φορές είναι ατύχημα – μερικές φορές είναι πρώιμο – να υπάρχει κάποιο – σαν όλα τα απαραίτητα.
Nα υπάρχει βοήθεια – να βρεθεί τι γίνεται – μερικές μέρες καλύτερα, μερικές μέρες χειρότερα – τόσα πολλά ανεξήγητα.
Kαι χθες ακόμα λιγότερο – αν τα στοιχεία είναι ψευδή – είναι πιθανό ν’ αρχίζει σήμερα.
Αυτός ο ψίθυρος πριν από τον αγκώνα.
Θα είναι κοντά – θα υπολογιστεί στην εφαρμογή – με τον τρόπο που γίνεται πάντα – μικρής διάρκειας .
Θα είναι ήσυχα – μέσα σε 24 ώρες – τουλάχιστον λίγο περισσότερο – η παραμικρή χρήση – και άλλες πιθανότητες.
Κάθε βοήθεια είναι πολύτιμη – υπάρχουν πολλά εκτός αν – σαν όλα τα υπόλοιπα.
Αυτός ο ψίθυρος, μερικές φορές την ημέρα .
Και μετά θα είναι ακριβώς το ίδιο – και μετά είναι πολύ αργά – επιβραδύνεται – το πιθανότερο.
Θα υπάρχει αντιστροφή – σε οποιαδήποτε θέση – φαινομενικά ασήμαντες.
Αυτός ο ψίθυρος πίσω από το μέτωπο.
Να μην ακούς – να μην ακούσεις τίποτα – θα ζαρώσουν – με μικρές δαγκωματιές – μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα απορρόφισης – στην ίδια ευθεία.
Αυτό το βαθούλωμα κι αυτό το βαθούλωμα – σε μια κίνηση επιστροφής από τον λοβό, τον λαιμό, την κλείδα – σαν ν’ αποσιωπήθηκε.
Αυτή η αντίδραση πάνω στο δέρμα.
Τα μάτια είναι υγρότερα – με ωμότητα – με ωμή τρυφερότητα – αυτή η συγκεκριμένη σιωπή – συνεχίζοντας.
Σ’ έχω στο στόμα μου κι αν τώρα μιλούσα, αν έλεγα ό,τι δεν έχω πει μέχρι τώρα, τα λόγια μου δεν θα ξεπερνούσαν τη γλώσσα. Αυτή η παρένθεση. Που περικλύει, απομονώνει, σφίγγει. Υπάγεσαι στο άνοιγμα και το κλείσιμό της. Αυτό το στόμα χωρίς όργανα. Που γίνεται όρεξη, υπερρέκριση, απόρριψη. Μόλις που βγαίνει νόημα. Τα λόγια γίνονται σάλιο, μια σειρά από φωνήεντα, νωπά φωνήεντα που ξεχυλίζουν επιτακτικά κι ανασηκώνεσαι. Κι ό,τι συμβαίνει τώρα συμβαίνει από στόμα σε στόμα. Αυτή η αντιστοιχία. Αυτό το σύμπλεγμα.
aglimpseof.net 