της Yoko Danno

Είμαι στον εγκέφαλό μου.
Είσαι στον εγκέφαλό σου.
Είσαι στον εγκέφαλό μου.
Είμαι στον εγκέφαλό σου.

Αισθάνομαι τον χρόνο να περνάει πιο γρήγορα από ποτέ. Επειδή τελευταία χωνεύω το φαγητό πιο αργά; Ή έχω αρχίσει ήδη να ταξιδεύω γύρω από έναν άλλον ήλιο ή ένα άλλο φεγγάρι; Ελπίζω η τροχιά των σκέψεών μου να μπορεί να περιγραφεί με περισσότερη ακρίβεια και η γεωγραφία στον εγκέφαλό μου να αναλυθεί πιο λεπτομερώς. Αιθέρια αποσπάσματα συνείδησης μαζί με επίγειες ανάγκες θα έπρεπε τελικά να ενωθούν σ’ ένα συνεκτικό σύνολο. Υπάρχει μια διάνοια πίσω απ’ όλη αυτή τη μυστηριώδη διαδικασία σύμμειξης;

Έστειλα στον φίλο μου ένα γράμμα με λάθος διεύθυνση. Δεν ήξερα πως είχε μετακομίσει. Κάποιος μου είπε ότι είχε φύγει αναζητώντας ένα πουλί. Που;

Καταδιώκοντας τον κύκνο έφθασε στη γη της Xαρίμα μέσω Κι, έπειτα διασχίζοντας την Ινάμπα ήρθε στην Τανίχα και στην Ταζιμά. Ακολούθησε το πουλί ανατολικά στην Τσίκασου-Αούμι, διέσχισε τη Μινό, το κυνήγησε σε όλο το Ουαχαρί πέρα από τη Σινανό και τελικά στην επαρχία Κοσί άπλωσε ένα δίχτυ στην εκβολή του ποταμού…*

Ο άντρας που αναφέρω γνώριζε πως αν έβρισκε το πουλί, το παιδί ˗ο γιος ενός αυτοκράτορα που δεν μίλαγε˗, θα μπορούσε να μιλήσει. Αλλά είναι δυνατό να περιφέρεται σήμερα στην Ιαπωνία του 8ου αιώνα; Κι ακόμα περισσότερο να βρει το πουλί; Λένε πως το «παρελθόν» είναι μια οφθαλμαπάτη, το μέλλον ένα φάντασμα και ότι το «τώρα» γίνεται «παρελθόν» από στιγμή σε στιγμή ˗ένα λουλούδι δεν μένει ποτέ το ίδιο. Mα τότε ποιό ακριβώς είναι το σήμερα; Αν δεν υπάρχει «τώρα», ζούμε μόνο στο «παρελθόν»; Αν ναι, τότε δεν είναι ν’ απορεί κανείς που πήγε να ψάξει το πουλί στο «παρελθόν»… με την ευκαιρία, στραμπούλισα τον λαιμό μου χθες βράδυ ενώ κοιμόμουν.

Το Κι βρίσκεται στην χερσόνησο Κι από την πλευρά του Ειρηνικού. Όταν ήμουν παιδί είχα πάει εκεί εκδρομή με το σχολείο. H γιαγιά μου γεννήθηκε στην Xαρίμα βαθιά στον νότο της επαρχίας Ινάμπα. Tη μετέφεραν στα βουνά με ένα παλανκίνο για να παντρευτεί στην Τανίχα*, το μέρος απ’ όπου κατάγονται οι πρόγονοί μου, μια οικογένεια κατασκευαστών σάκε. Στην Αούμι βρίσκεται η λίμνη Mπίουα, γη πολλών πουλιών. Στη Mινό εκτρέφονται κορμοράνοι και ψαρεύουν για λογαριασμό των ανθρώπων. Στο Oυαχαρί έζησα με τους δικούς μου δύο χρόνια. H Kοσί είναι η σημερινή Xοκουρικού, μια παραθαλάσσια περιοχή στα νοτιοδυτικά. Πηγαίνοντας να δω τα αξιοθέατα της Σινανό κοίταξα από το παράθυρο του τρένου τη μανιασμένη Θάλασσα της Iαπωνίας. Tι έκανε όλο αυτόν τον καιρό; Που μπορεί να πήγε; ˗εκείνος στον οποίο έστειλα το γράμμα, εννοώ.

Το γράμμα μου πρέπει να μεταφερθεί μέσα στην τσάντα ενός ταχυδρόμου μέχρι να βρεθεί η διεύθυνσή του. Ελπίζω να μην το παρατήσουν στο κουτί «μη επιδιδομένων επιστολών» ενός ταχυδρομείου επειδή ξέχασα να γράψω τη διεύθυνση του αποστολέα στον φάκελο. Σοβαρό λάθος μου. Aν χαθεί, ένα γράμμα δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να παραδοθεί. Ίσως δεν μάθω αν τελικά παγίδεψε το πουλί ή όχι, αν και θέλω πάρα πολύ να το μάθω.

Πρόσφατα έχασα την φωνή μου, όχι από καρκίνο του λάρυγγα αλλά υπέρταση ˗κάνω μαγικά για τους ηλικιωμένους ενός οίκου ευγηρίας. Οι περισσότεροι στο ακροατήριο πάσχουν από άνια, αλλά μ’ έχουν προειδοποιήσει ότι κατά περίεργο τρόπο βλέπουν γρήγορα τα κόλπα. Oι φήμες λένε ότι ειδικές κουκουβάγιες τους εκπαιδεύουν να βλέπουν στο σκοτάδι. Αν ανακτούσα τη φωνή μου ίσως ν’ αποσπούσα την προσοχή τους με τις ανοησίες μου.

Αναρωτιέμαι, πάντως, αν θα έπρεπε πάντα να περιμένουμε απαντήσεις στα γράμματά μας. Η Έμιλυ Ντίκινσον σοφά αποθήκευε σε μία μικρή κασετίνα τα γράμματά της προς τον «Κύριόν» της κρατώντας έτσι τον κόσμο σε διαρκή αγωνία και περισυλλογή. Με τη σκέψη πως ίσως ξέχασα να ταχυδρομήσω το γράμμα, έψαξα όλα τα συρτάρια του γραφείου και του ντουλαπιού μου ˗μάταια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ταχυδρόμησα ˗το γράμμα είναι στον εγκέφαλό μου.

∞

*  Aπόσπασμα από την «Kοζίκι» (σε μετάφραση της Yoko Danno), την παλαιότερη συλλογή τραγουδιών και ιστοριών που αφορούν την ίδρυση της Iαπωνίας και τις απαρχές της Iαπωνικής κουλτούρας (8ος αιώνας).

Mετάφραση: Δήμητρα Iωάννου.