ΑΠΟ ΤΗΝ «ΓΑΙΑ» ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ «ΓΗ»

Οκτώβριος 2014-Mάρτιος 2015

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΗΓΗ Ι: Η σάρκα της Γαίας σε επιμέλεια Sarah Crewe και Δήμητρας Ιωάννου

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• Tο ποίημα «H Γαία Xάθηκε» της Louise Anne Buchler σε σύνδεση με την λέξη «Γαία».

• To ηχητικό έργο «Η Σάρκα της Γαίας» και ένα ποίημα «Χωρίς Τίτλο» της Alice Hui-Sheng Chang σε σύνδεση με τις λέξεις «σάρκα», «ιστορία», «γεωγραφία».

• Το ποίημα «Γίνομαι Γαία / μια λειτουργία συνοδευτική της μετάβασης του Markie Burnhope σε σύνδεση με τις λέξεις «γονίδια», «οπές», «συσπάσεις», «τοξίνες», «υφές».

• Tο έργο «Untitled (Landscape)» του Λευτέρη Tάπα σε σύνδεση με τις λέξεις «Οι οπές μου, τα παράσιτά μου, η φωτεινότητά μου, οι αναταραχές μου είναι χρησμοί».

• Tο οπτικό ποίημα «Mε την έντυπη εφημερίδα» του John Morgan σε σύνδεση με τις λέξεις «μεμβράνες», «αναταραχές», «γεωγραφία», «νεκρή».

• Το video «Lijis» του Misha de Ridder σε σύνδεση με τις λέξεις «Οι συσπάσεις μου, οι ανάσες μου, τα χρώματά μου, οι μεταλλάξεις μου είναι ευφυία».

• Tο ποίημα «Kοιλία» του Steve Toase διασυνδέθηκε με τις λέξεις «θεές», πεσμένα», «καρδιά» από το κείμενο-πηγή «H σάρκα της Γαίας». | δημοσίευση Mάρτιος 2015.

• Tο video «Evanescent episodes: arrival and exodus» [Eφήμερα επεισόδια: άφιξη και έξοδος] της Caroline de Lannoy σε σύνδεση με τις λέξεις «ΘΑΥμαστή ΣΤΙγμιαία ΙΚΑνοποίηση», «Γινόμαστε Γαία».

• Tο ποίημα «Tρομερή Θεά» της Yoko Danno σε σύνδεση με τις λέξεις «αέρας», «άνθρωπος», «αχλαδιά», «καταπίνω», «σωρός», «γη».

∞

Η σάρκα της Γαίας

Oι τοξίνες μου, οι θερμοκρασίες μου, οι ορμόνες μου, οι επισπεύσεις μου είναι κλίμα.
Τα γονίδιά μου, τα αιμοσφαίριά μου, τα όργανά μου, η αγριότητά μου είναι ιστορία.
Οι υφές μου, οι μεμβράνες μου, οι εκκρίσεις μου, οι ορισμοί μου είναι γεωγραφία.
Οι συσπάσεις μου, οι ανάσες μου, τα χρώματά μου, οι μεταλλάξεις μου είναι ευφυία.
Οι οπές μου, τα παράσιτά μου, η φωτεινότητά μου, οι αναταραχές μου είναι χρησμοί.

Δ.Ι. (Δήμητρα Ιωάννου)

Ζούμε στη σάρκα της Γαίας.
Υμνούμε τ’ αγριόχορτα, τα έντομα, τους κήπους σε κίνηση (Gilles Clément), την ΘΑΥμαστή ΣΤΙγμιαία ΙΚΑνοποίηση (MIraculous MOmentary SAtisfaction, Francis Ponge), τις θεές του νερού, την εποχή των ελλεβόρων (χειμώνας), την πορεία των μπουμπουκιών (Karel Capek), την πιτσιλωτή ιταλική σαλαμάνδρα, το ελληνικό Χρυσό Τσακάλι…
Γινόμαστε Γαία.

Kάποτε, αυτός ο πλανήτης είχε επάρκεια νερού
(Aλλά αυτό ίσχυε την εποχή που όλα όσα
Ανήκουν τώρα σε μια γλώσσα νεκρή – πράγματα όπως η αυγή,
Η εμφάνιση και τα χαμόγελα – ήταν ακόμα φορείς των μελλοντικών πραγμάτων.

Απόσπασμα από το ποίημα της Tada Chimako, «After half a century», 2004. http://poetrykanto.com/issues/2007-issue/tada-chimako/tada-chimako-多田-智満子-Ⅲ

Χθες διάβαζα για τους λόγους εξαφάνισης των ωδικών πτηνών στην Γερμανία. Η ανάπτυξη της επιστημονικής δασοκομίας, της φυτοκομίας και της αγροκαλλιέργειας τα απέκοψαν από τα μέρη όπου φώλιαζαν κι έβρισκαν την τροφή τους. Με τις σύγχρονες μεθόδους αφανίζουμε ολοένα περισσότερο τα κούφια δέντρα, τις έρημες εκτάσεις, τους θάμνους, τα πεσμένα φύλλα. Αισθάνθηκα έναν πόνο στην καρδιά. Δεν σκεφτόμουν τόσο ότι οι άνθρωποι έχαναν μια απόλαυση, όμως η ιδέα της βουβής και αμείλικτης εξόντωσης αυτών των απροστάτευτων μικρών πλασμάτων μ’ έθλιβε τόσο πολύ που μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια.

Από τα «Letters From Prison», «Wronke, May 2nd, 1917» της Rosa Luxemburg.

Eδώ, στην άκρη της θάλασσας
έσπειρα στον κήπο μου δόντια δράκου
για να φυλούν την πύλη,
πολεμιστές ακλόνητοι
ενάντια σ’ εκείνους που αμφισβητούν την αρμοδιότητά τους
ακόμα και στα έσχατα του κόσμου.
Ένας απύθμενος λήθαργος μ’ έχει καταπιεί,
μεγάλα κύματα αμφιβολίας μ’ έχουν τσακίσει,
όλες οι σκέψεις μου έχουν διαβρωθεί.
Τα αλμυρά δάκρυα που έφεραν οι καταιγίδες
κατέκαψαν τον κήπο μου,
Γεσθημανή και Eδέμ.

«derek jarman’s garden», Thames & Hudson 1995.

ποιός ύψωσε 
αυτούς τους βράχους της ανθρώπινης ομίχλης

πυραμιδικοί επιζήσαντες
στο κυκλόραμα του σύμπαντος

Στο
αυστηρό θέατρο του Aτέρμονου
	   τα φαντάσματα των άστρων
επιτελούν την «Παρουσία»

Στα έναστρα θερμοκήπια
όπου ανθίζει το φως
απόλυτη συσκότιση.

Απόσπασμα από το ποίημα της Mina Loy «The Starry Sky» [Ο έναστρος ουρανός], OF WYNDHAM LEWIS, «Lunar Baedeker, Poems 1921-1922».

							στα ερέβη
διασχίζοντας τη γη μεταξύ θάλασσας και βάλτου
							στα ερέβη
οι αγελάδες επιπλέουν όπως οι τεφροδόχοι
							στα ερέβη
γυαλίζοντας τη λάσπη όπως το εστεμμένο κεφάλι
							στα ερέβη
τα πλάσματα της θάλασσας σχεδόν συνευρίσκονται
							στα ερέβη
ηλίθια όντα κουλουριάστηκαν 
							στα ερέβη

Από το In The Footsteps της Wendy Mulford.

Continue reading “aglimpseof 17 . Η ΣΑΡΚΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ” →